ΕΓΩ, Ο ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ

Τον τελευταίο καιρό στην πόλη μου έχει ξεσπάσει μια συζήτηση ή θα έλεγα μάλλον μια άγρια σε λεκτικό επίπεδο αντιπαράθεση, σχετικά με το θέμα της φοίτησης παιδιών προσφύγων σε δημοτικά σχολεία της περιοχής. Ρατσιστές, εμμονικοί γονείς προσβάλοντας κάθε αίσθηση ανθρωπισμού, προσπαθούν να απαγορεύσουν σ’ αυτά τα παιδιά το δικαίωμα στη μόρφωση. Διοργανώνουν ψηφοφορίες, οργανώνονται στο διαδύκτιο, επιτίθενται σε Διευθυντές σχολείων και δασκάλους, αποτελούν ντροπή για όλους μας. Μετά από αυτή την πολιτικά ορθή εισαγωγή, νομίζω ότι μπορώ να γίνω φίλος του κάθε συνεπή ανθρωπιστή αυτής της πόλης (τουλάχιστον διαδυκτιακός...).

Και του κάθε ηλίθιου επίσης.

Γιατί κάτω από άλλες συνθήκες, μόνο ηλίθιοι θα έδιναν στο 90% των γονέων ενός σχολείου τέτοιους χαρακτηρισμούς τόσο εύκολα, χωρίς να ακούσουν, χωρίς να διαβάσουν, χωρίς να ψάξουν. Δεν είμασταν πάντα έτσι. Υπήρχε μία περίοδος μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα χωρίς να φοβόμαστε: Ο τσιγγάνος, ο λαθρομετανάστης, δεν ήταν προσβολή, ούτε ποινικά κολλάσιμη λέξη. Ήταν περιγραφή ιδιότητας, καταγωγής. Το να ανήκεις σε διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, δε σε έκανε αυτόματα Φασίστα ή Ηλίθιο, σε έκανε απλώς Πολίτη.

Το παιχνίδι άρχισε να χάνεται όταν από το πουθενά, άνθρωποι της Αριστεράς, επέβαλαν το δικό τους πολιτικό και κοινωνικό λεξιλόγιο, τις δικές τους έννοιες σε κάθε σοβαρή δημόσια συζήτηση. Αντιμετωπιζόμενοι αυτοί και τα παιδιά τους ως μιάσματα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, πέρασαν από τη δημιουργία πνευματικών αριστουργηματων, στη δημιουργία ενός πολίτη – εκτρώματος μετά τη μεταπολίτευση, που το μεγαλύτερό του ταλέντο είναι να διαστρευλώνει έννοιες που δεν τον συμφέρουν. Έτσι, αν διαφωνείς μαζί τους ξεκινάς με απίστευτο μειονέκτημα καθώς έννοιες, λέξεις και προτάσεις είναι πλέον απαγορευμένες, δεν μπορούν να ειπωθούν γιατί αποτελούν “Ταμπού”. Βρίσκεσαι από την αρχή στη δύσκολη θέση να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, χάνεις όλο το χρόνο και την κουβέντα στο “μα όχι, εγώ δεν είμαι φασίστας” και στο τέλος ανακαλύπτεις πως τίποτα από όσα σε ανησυχούν δεν άγγιξε τον άλλο.

Για πολύ καιρό οι Αριστεροί πάλευαν και κατάφεραν να περάσουν τη λέξη “Μετανάστης” αντί του ορθού “Λαθρομετανάστης” κι αφού το κατάφεραν, περνάνε τώρα στο επόμενο στάδιο της αντικατάστασης του “μετανάστη” από τον “πρόσφυγα’. Είναι όλοι πρόσφυγες. Μόνο οι Έλληνες και οι πολίτες πλούσιων χωρών που μετακινούνται νόμιμα μπορούν να χαρακτηρίζονται ως μετανάστες, όλοι οι άλλοι που προέρχονται από χώρες του τρίτου κόσμου είναι πρόσφυγες. Κατέχοντας τέλεια την τέχνη της πόλωσης περνάνε δύο άκρα τα οποία είσαι υποχρεωμένος να διαλέξεις: Είτε δεν υπάρχουν μετανάστες, είτε δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Οτιδήποτε ενδιάμεσω είναι απλώς ανύπαρκτο.

Ή θα είσαι με τους ανθρώπους, ή θα είσαι με τους φασίστες.

Οι πρόσφυγες λοιπόν, μπορούν να πάνε όπου θέλουν. Το γεγονός ότι είναι ασφαλείς, ότι πλούσιες μουσουλμανικές χώρες μπορούν να τους φιλοξενήσουν, ερωτήματα όπως το πόσους μπορούμε να αντέξουμε, το αν μπορούμε να τους ενσωματώσουμε, το τι έχουμε δικαίωμα να διδάξουμε σ’ αυτά τα παιδιά μια κουλτούρα ξένη προς την καταγωγή του, και την ίδια στιγμή να ανεχθούμε μια κουλτούρα που ΕΠΙΒΑΛΕΙ τη διάκριση και την απομόνωση, απαγορεύεται να συζητηθεί. Το παιδί από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Συρία και το ΙΡΑΚ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη μόρφωση, ναι, αλλά ποια μόρφωση; Οι παραπάνω χώρες έχουν περήφανη και κάποιες από αυτές χρονικά μεγαλύτερη ιστορία από τη δικιά μας. Αυτά τα παιδιά είναι το δικό τους μέλλον. Με ποιο δικαίωμα τα κλέβουμε; Γιατί όχι μόνο τα κλέβουμε, αλλά εν γνώση της ανεπάρκειάς μας δημιουργούμε ανθρώπους αποξενωμένους, γκετοποιημένους, εύκολα θύματα του κάθε φανατικού Μουλά. Ούτε περνάει από το μυαλό αυτών των ανθρώπων πως η πρόταση να μορφώνονται αυτά τα παιδιά ΜΕΣΑ στους καταυλισμούς σύμφωνα με τους νόμους του υπουργείου παιδείας του κράτους από το οποίο προέρχονται. Ξέρετε το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές κλπ ΕΧΟΥΝ υπουργείο παιδείας και πρόγραμμα για τα παιδιά του λαού τους. Το κόστος πρόσληψης δασκάλων από αυτές τις χώρες σε συννενόηση με τα αντίστοιχα υπουργεία και η παροχή διευκολύνσεων στην είσοδο αυτών των μαθητών στα πανεπιστήμια των χωρών τους -ανώτερα στη διεθνή κατάταξη από τα δικά μας, πχ Πανεπιστήμιο Ιατρικής της Καμπούλ - είναι ίσο ή μικρότερο με το κόστος της λύσης που έχει επιλεγεί και μπορεί να καλυφθεί εξ ολοκλήρου από την Ε.Ε, UNISEF κλπ. Μ’ αυτόν τον τρόπο και οι χώρες προέλευσης κερδίζουν πίσω τα παιδιά τους και εμείς δημιουργούμε πρεσβευτές του ελληνισμού και απομακρύνουμε τον κίνδυνο της υπόγειας εισβολής που μας βασανίζει. Σαφέστατη απαγόρευση της μαντίλας, τιμωρία σκληρή σε όποιον γονέα θέτει το παιδί του σε κίνδυνο βάζοντας το σε σαπιόβαρκες, προστασία των προσφύγων Μέσα Στους Καταυλισμούς, τήρηση των νόμων του Ελληνικού Κράτους, παροχή Μόνιμου κατοίκου κάτω από προυποθέσεις, αποκλείοντας συγχρόνως κάθε περίπτωση απόκτησης δικαιώματος ψήφου είναι συζήτηση που απαγορεύεται να γίνει.

Όλα στο βωμό της ψήφου και της αριστερής θέασης της πραγματικότητας. Γιατί εκεί είναι το μεγάλο παιχνίδι και η ουσία του προβλήματος. Δεν πρόκειται για ανθρωπιστικό ή προσφυγικό, πρόκειται καθαρά για πολιτικό ζήτημα. Και έγινε τέτοιο από τη στιγμή που οι ελληνοποιημένοι έδωσαν τη νίκη στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη το 2000. Έκτοτε η δεξιά είχε μία δεξαμενή ψήφων η οποία ήταν απολύτως απρόσοτη προς αυτή και το μόνο που ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν, ήταν να τη μεγαλώσουν.

Και το κάνουν με κάθε τρόπο.

Δεν τους ενδιαφέρει ο φανατισμός των νεαρών Αλβανών με ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ στις εκλογές της Ελληνικής Δημοκρατίας, το προσπερνάνε ως εξαίρεση, χωρίς γι΄αυτή την “εξαίρεση” να έχει γίνει κάποια στοιχειώδη έρευνα, κάποια δημοσκόπηση, κάποια ανάλυση. Γιατί φυσικά αν γινόταν κάτι τέτοιο θα ανακαλύπταμε πως είναι ο κανόνας και δε συμφέρει οι Έλληνες να τρομάξουν κι άλλο.

Πετάνε μπροστά το τρομαγμένο προσωπάκι ενός παιδιού και μ’ αυτόν τον τρόπο ενοχοποιούν και ακυρώνουν τις όποιες αντιδράσεις. Σιγά-σιγά όμως αυτό το κόλπο παύει να περνάει. Η δεδομένη βοήθεια προς αυτό το παιδάκι γίνεται οργή απέναντι στον πατέρα που το βάζει σε ένα φουσκωτό της πλάκας ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ, απλώς και μόνο γιατί στην Ευρώπη τοποθέτησε ένα δικό του όνειρο, ψεύτικο κι ανύπαρκτο. Καμία επίπτωση στον αλήτη που κοιτάει την πάρτη του και προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει πετάει το παιδί του στον αέρα. Κανένας προβληματισμός δεν επιτρέπεται.

Αν θέσω σε κίνδυνο το παιδί μου η ελληνική πολιτεία θα με βάλει μέσα. Αν όμως είμαι Ουγκαντέζος, Πακιστανός, Σενεγαλέζος, το παιδί μου είναι διαβατήριο γι’ αυτό που εγώ θεωρώ καλύτερη ζωή. Από το πουθενά πρέπει να εξηγήσω στην κόρη μου πως είναι εντάξει ένα κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά να είναι καλυμένο ως επάνω ντάλα καλοκαίρι γιατί αυτό πρεσβεύει η θρησκεία του. Κι επειδή ΔΕΝ το κάνω, επειδή λέω πως αυτό είναι έγκλημα, πως ΕΔΩ ματώσαμε αιώνες ολόκληρους από τέτοιους ανθρώπους, πως με αυτή τη θρησκεία είμαστε σε πόλεμο σχεδόν χίλια τετρακόσια, είμαι φασίστας, είμαι ρατσιστής, είμαι ακροδεξιός.

Ασχολούμενος λοιπόν με την προσπάθεια να αποτινάξω τη ρετσινιά του ρατσιστή χάνω τη δυνατότητα να αντισταθώ στο έγκλημα που θέλει αυτά τα παιδιά να έχουν διακίωμα ψήφου στη χώρα μου και να καθορίζουν το μέλλον του λαού μου. Δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατήρι. Ο νόμος για την Ιθαγένεια είναι έγκλημα μη αναστρέψιμο αν αφεθεί να λειτουργήσει. Οι επιπτώσεις του μπορεί να μη φαίνονται τώρα, αλλά θα μας επηρεάσουν σε βαθμό αδιανόητο τα επόμενα χρόνια. Γελάω πικρά όταν σκέφτομαι την αντίδραση διάφορων που με αθώο ύφος πριν από δύο χρόνια με ρωτούσαν “μα πως κάνεις έτσι με την Τασία”, έξι μήνες μετά μου λέγανε “έλα μωρέ, δε θα τους φέρουν εδώ, αφού φεύγουν”, και τον τελευταίο καιρό “μα να μη μάθει το παιδάκι γράμματα;”.Κι όσο απέναντι πρέπει να σταθούμε στον Φασίστα, αλλό τόσο πρέπει να σταθούμε απέναντι και στον ηλίθιο.