Οι Επίμονες Ευχές

     Λίγο καιρό πριν το Πάσχα, μια ιστοσελίδα ανέβασε τη διεύθυνση των Τουρκικών Φυλακών Υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί, παρακινώντας τους αναγνώστες να στείλουν εκεί μία κάρτα με ευχές. Η εικόνα είναι συνταρακτική. Δύο άντρες που δεν έχουν καμία από τις επαφές που εμείς θεωρούμε δεδομένες, facebook, διαδίκτυο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, τηλέφωνο. Μία επαφή κάθε δεκαπέντε μέρες, κι ό,τι νέα έχουν από τους γονείς τους ή από τους δικηγόρους τους συν ό,τι ενημέρωση τους δίνεται από το προξενείο, αν και εφόσον κάτι τέτοιο συμβαίνει.

      Ένα σωρό ιστοσελίδες κοινοποίησαν την είδηση, αλλά τουλάχιστον στον δικό μου κύκλο, η άποψη που κυριάρχησε ήταν πως οι κάρτες δεν πρόκειται να παραδοθούν, καθώς καμία εμπιστοσύνη δεν υπήρχε και δεν υπάρχει σ’ αυτό το πράγμα που αποκαλείται Τουρκικό κράτος. Έτσι, πολύ φυσιολογικά και μονότονα ίδια η απάντηση που έπαιρνα από όποιον έλεγα “να στείλουμε μια κάρτα” ήταν “σιγα και μην την παραδώσουν”. Μετά την πέμπτη ή έκτη αρνητική απάντηση σκέφτηκα κι εγώ να μην την στείλω. Αυτό που φανταζόμουν, εκατοντάδες κάρτες με ευχές να πλημμυρίζουν τα δυο κελιά, μάλλον δε θα γινόταν. Και στο φινάλε, τι διαφορά θα έκανε μια κάρτα, η οποία μάλιστα δε θα παραδίδονταν;

      Και τότε, την Μεγάλη Πέμπτη μου ήρθε η ιδέα που άλλαξε εντελώς την οπτική. Γιατί να μην το στείλω συστημένο; Η υποχρέωση γνωστοποίησης της παραλαβής θα υποχρέωνε τους Τούρκους είτε όντως να την παραδώσουν, είτε να αιτιολογήσουν την άρνηση αυτής της παράδοσης.
       Έξυπνο ε;

     150 Ευρώ μου ζήτησε η μία εταιρία courier που πήγα, 75 περίπου η άλλη. Να δεις πως σου πέφτουν τ’ αυτιά και πως ο πειρασμός του “που να μπλέκεις τώρα” έρχεται από τη γωνία και σου χαμογελάει χαιρέκακα. Όχι γιατί δεν μπορούσα να το βάλω, αλλά γιατί ο πειρασμός έθετε ένα πολύ απλό, αλλά καίριο ερώτημα: Αξίζει τον κόπο;

    Με έτρωγε όμως, δε μ’ άφηνε. Έβαζα τον εαυτό μου στη θέση αυτών των ανδρών, τον φανταζόμουν να ανοίγει ένα φάκελο και να διαβάζει ένα γράμμα σταλμένο από τους συμπατριώτες του. Το “Δεν είστε μόνοι!” δεν έχει νόημα αν δεν μετουσιωθεί σε πράξη. Και η αποστολή μια κάρτας, αν μη τι άλλο, είναι πράξη. Μικρή, όχι καθοριστική, αλλά πράξη, όχι λόγια σε πληκτρολόγιο. Ο Έλληνας που είναι αιχμάλωτος εκεί, θα άνοιγε τον γαμωφάκελο που θα του έστελνα και θα ήξερε πως κάπου στην πατρίδα, κάποιος τον σκέφτηκε.

       Δεν μου έφτανε όμως.

       Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, ενώ είχα αποφασίσει πως θα τη στείλω την κάρτα και θα βάλω τα παιδιά μου να τη γράψουν, την ώρα που πήγαινα για τη δουλειά, πέφτω πάνω στην αδελφή Ελπίδα, μια μοναχή της μοναδικής στην Ελλάδα μονής που βρίσκεται στο κέντρο μιας πόλης. Είναι το γυναικείο μοναστήρι των Δώδεκα Αποστόλων, σήμα κατατεθέν της Λάρισας, κυριολεκτικά στο κέντρο της. Οι Λαρισαίοι το ξέρουν ως “η εκκλησία των παλαιοημερολογιτών” και είναι σημείο αναφοράς εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν ξέρω τι φαντάζεστε όταν ακούτε γυναικείο μοναστήρι, αλλά αν έχετε στο μυαλό σας φοβισμένες γυναικούλες που σταυροκοπιούνται μπας και φύγει το κακό, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.

      Μιλάμε για πολεμίστριες.

     Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη γι΄ αυτές τις γυναίκες. Σε κάθε αγώνα που αφορά εθνικά θέματα είναι μπροστά, είτε αυτό είναι το Σκοπιανό, είτε η Βόρεια Ήπειρος, είτε η Κύπρος. Ένας σκληρός πυρήνας Ελλάδος, πάλλεται στην καρδιά μιας πόλης που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας. Στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, είναι οι πρώτες που μισθώσανε λεωφορείο. Στο συλλαλητήριο στην Αθήνα, πάλι μπροστά. Σε εκδηλώσεις, σε διαμαρτυρίες, σε αγώνες, εκεί, πρώτες, με τα λάβαρα της ορθοδοξίας να ανεμίζουν περήφανα δίπλα στη σημαία της πατρίδος. Ξέρω ότι σε κάποιους τα παραπάνω λόγια θα φανούν υπερβολικά, αλλά πιστέψτε με, αλλά μερικές φορές, μερικές άγιες φορές, τα πράγματα είναι ακριβώς όπως δείχνουν.

      Αυτή η Ελληνίδα λοιπόν μου έδωσε από το πουθενά τη λύση: “Θα βάλουμε ένα τραπεζάκι έξω από την εκκλησία, θα έχουμε μια πινακίδα επάνω που να λέει πως όποιος θέλει μπορεί να γράψει μια ευχή, κι από δίπλα ένα μικρό πανεράκι για να βάλει ο καθένας ως 0,50 λεπτά για τα έξοδα αποστολής.”

      Ετοίμασα την πινακίδα στο άψε-σβήσε και λίγο πριν αρχίσει ο επιτάφιος , το τραπεζάκι ήταν εκεί, μαζί με τις κάρτες, για να γράψει όποιος ήθελε, ό,τι ήθελε. Αυτό που επακολούθησε ήταν συγκλονιστικό. Οι πιστοί στέκονταν στην αρχή αιφνιδιασμένοι και διάβαζαν την μικρή πινακίδα και μετά, μπαίναν όλοι στη σειρά να γράψουνε ευχή! Πρώτα η ευχή για τα παιδιά μας, έλεγαν, και μετά το κερί. Μανάδες δίναν σε νήπια να γράψουν με κολυβογράμματα “Καλή Ανάσταση και Καλή Λευτεριά”, μορφωμένοι άντρες και γυναίκες βγάζανε τα σώψυχά τους ευχόμενοι καλή επιστροφή, αμόρφωτες γριούλες μιλούσαν για την Παναγιά τη γρηγορούσα κι οργισμένοι νέοι θέλανε να μπουν στη θέση τους. Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα δω κάτι τέτοιο.

     Όταν το επόμενο πρωί μου δώσανε οι μοναχές τις κάρτες, ήταν περίπου πεντακόσιες και γράφηκαν όλες μέσα σε ένα απόγευμα. Ξεκίνησα να τις διαβάζω αλλά μετά τη δέκατη άρχισα να δακρύζω και παραείμαι μεγάλος για κάτι τέτοιο. Τις διάβασα όλες όμως καθώς δεν ήθελα να σταλεί κάτι υβριστικό, δίνοντας αφορμή στους Τούρκους να μην την παρδώσουν και πιστέψτε με, ένα μείγμα περηφάνιας, θλίψης και ανατριχίλας με διαπερνούσε την ώρα που τις έβαζα σε ένα φάκελο και μέσω των ΕΛΤΑ τις έστελνα στην διεύθυνση που είδα στο facebook. Μάλιστα τα λεφτά ήταν τελικά πολύ λιγότερα, καθώς το ποσό που είδα στη σελίδα των ΕΛΤΑ αντιστοιχούσε σε δέμα δύο κιλών. Περίσσεψαν περίπου ογδόντα Ευρώ, τα οποία οι Μοναχές δεν ήθελαν να τα πάρουν με τίποτα. Τα έκανα βιβλιαράκι με την Ιστορία της Άλωσης από τον Φρατζή και θα διατεθούν δωρεάν στους πιστούς της εκκλησίας...

       Από το Μεγάλο Σάββατο λοιπόν, οι ευχές των πιστών ξεκίνησαν ένα ταξίδι που υποτίθεται πως θα τελείωνε εντός δύο ημερών, σύμφωνα πάντα με τα ΕΛΤΑ. Το πρώτο αναμενόμενο τηλέφωνο έπεσε την επόμενη Παρασκευή. Μια ευγενέστατη, τυπική υπάλληλος από Αθήνα, με ενημέρωσε πως την ειδοποίησαν από την Τουρκία ότι το δέμα αν και ήταν στην Αδριανούπολη, δεν μπορούσε να παραδοθεί διότι...δεν είχα βάλει αριθμό τηλεφώνου! Της είπα πως αυτό δεν είναι απαραίτητο αλλά ούτε και δυνατόν, καθώς ο φάκελος είναι για τους δύο κρατούμενους στρατιωτικούς και λογικά θα τον παραλάβει η διεύθυνση των Φυλακών. Υπήρξε μια μάλλον απαραίτητη σιωπή, καθώς η κυρία άργησε να καταλάβει ή να συνειδητοποιήσει σε ποιους απευθύνονταν ο συγκεκριμένος φάκελος. Έγινε επαλήθευση των στοιχείων του αποστολέα (τα δικά μου δηλαδή) και μου ζήτησε λίγο χρόνο για να το δει και να με ενημερώσει. Πράγματι με ξαναπήρε για να μου πει πως δυστυχώς το τηλέφωνο ήταν απαραίτητο και πως χωρίς αυτό ο φάκελος δεν μπορούσε να δοθεί και θα επιστρεφόταν πίσω. Της ζήτησα εγώ με τη σειρά μου λίγο χρόνο και μου έδωσε λίγες ώρες. Τσακίστηκα να μπω στο ιντερνετ, βρήκα το τηλέφωνο του ελληνικού προξενείου στην Αδριανούπολη και μια άλλη ευγενική και απολύτως έκπληκτη κυρία με πληροφόρησε πως δεν μπορούσε να μου δώσει τον αριθμό του τηλεφωνικού κέντρου των Φυλακών.

     - Μα μιλάτε κάθε μέρα μαζί τους! Δεν ζητάω κάτι απόρρητο, τον αριθμό του τηλεφωνικού τους κέντρου ζητάω...

      - Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας τον δώσω.

     Εννοείται πως είχα πάρει από σταθερό τηλέφωνο, δίνοντας όλα τα στοιχεία μου, εξηγώντας τους τι περιείχε ο φάκελος. Έτσι, πήγα στο επόμενο βήμα που μπορούσα ευθύς εξαρχής να κάνω, αλλά ήθελα πρώτα να δω μια πρώτη αντίδραση ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ. Google λοιπόν, κι εντός λίγων δευτερολέπτων είχα μπροστά μου ένα σωρό τηλέφωνα από τις συγκεκριμένες φυλακές, μαζί μ’ αυτόν του τηλεφωνικού τους κέντρου... Τηλέφωνο στα ΕΛΤΑ της Αθήνας η ευγενική κυρία ήταν εκεί (είχα κρατήσει όνομα και εσωτερικό τηλέφωνο ώστε να μη λέω κάθε φορά την ίδια ιστορία), πήρε τον αριθμό και μου είπε, οκ, τώρα θα παραδοθεί!

     Πέντε μέρες μετά, η ευγενική κυρία με ξαναπήρε τηλέφωνο και με πληροφορούσε πως ο φάκελος θα επιστραφεί διότι τα ΕΛΤΑ και η DHL με την οποία συνεργάζονται, ΔΕΝ δίνουν φακέλους σε θυρίδες και σε στρατιωτικές βάσεις, πως αυτό αναγράφονταν στο πίσω μέρος της απόδειξης που είχα λάβει. Ήταν λάθος της υπαλλήλου, μου είπε, και λυπόταν πολύ γι’ αυτό...

     - Κυρία μου δεν πρόκειται ούτε για στρατιωτική βάση ούτε για θυρίδα. Πρόκειται για φυλακές και οι κρατούμενοι, ακόμα και σε μία χώρα σαν την Τουρκία ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ!!!

      Λες και μιλούσα σε τοίχο. Είναι ένα πράγμα να λες πως οι Τούρκοι δεν το παραδίδουν βρίσκοντας αυτή την πρόφαση, κι είναι εντελώς άλλο να επιμένεις πως αυτό είναι το σωστό. Κλείσαμε το τηλέφωνο αφού πρώτα την ενημέρωσα πως η μη παράδοση του φακέλου στους κρατουμένους θα πάρει διαστάσεις που δεν μπορεί να φανταστεί και καλά θα κάνει να το ψάξει καλύτερα. Λίγο μετά το τηλέφωνο χτυπούσε ξανά και η πρόταση πλέον ήταν να παραδοθεί ο φάκελος στο...Προξενείο κι από κει μέσω των γονέων, να παραδοθεί στους Αιχμαλώτους. Το δέχτηκα, καθώς αντικειμενικός σκοπός ήταν οι κάρτες να φτάσουν σ’ αυτούς τους άντρες, αλλά έκπληκτος όταν πήρα στο προξενείο συνάντησα σε πρώτη φάση άρνηση! Είπα λοιπόν στην ευγενική κυρία ότι αυτή την άρνηση θα την κοινοποιήσω παντού και πέντε λεπτά μετά, αφού μίλησε με την Πρόξενο ή με κάποιον άλλον ανώτερο, με πήρε στο τηλέφωνο να με ενημερώσει πως φυσικά και θα κάνουν ό,τι μπορούν και κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, οπότε ναι, μπορούσα να αλλάξω τη διεύθυνση και να τη στείλω στο προξενείο. Πίσω στα ΕΛΤΑ τώρα όπου πήρα τηλέφωνο ανακάλυψα ότι η πρώτη κυρία που μιλούσα είχε πάρει άδεια κι έπρεπε να πω όλη την ιστορία από την αρχή...

        Πλέον όμως, μιλούσα σε άλλο είδος ανθρώπου. Η γυναίκα από την άλλη άκρη της γραμμής μόλις κατάλαβε τι είχε μέσα ο φάκελος ανακάτεψε το σύμπαν. Επί πέντε μέρες έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα κι ενοχλούσε τους πάντες. Οι Τούρκοι συνεχώς προβάλανε και νέες δικαιολογίες για την μη παράδοση του φακέλου, αλλά αυτή η γυναίκα των ΕΛΤΑ, δε σταματούσε να ενοχλεί, δε σταματούσε να πιέζει. 

- "Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί," μου είπε σε μια από τις πολλές επικοινωνίες μας "και το τελευταίο πριν φύγω. Αυτός ο φάκελος θα παραδοθεί!"

     Έτσι από τα κεντρικά της DHL μάθαμε πως ο φάκελος δεν είχε φύγει ποτέ από την Κωνσταντινούπολη, είχε μπλοκαριστεί εκεί. Τη μια οι Τούρκοι είχαν εθνική αργία, την άλλη ο εξωτερικός τους συνεργάτης στην Αδριανούπολη δεν πήγε να το πάρει, μια έτσι μια γιουβέτσι, μια ο Γιάννης δεν μπορεί, μια ο Κώλος του πονεί, περάσανε άλλες τρεις ημέρες, αλλά πλέον δεν τους ήταν εύκολο. Έτσι, το πρωί της δέκατης έβδομης μέρας από την ώρα που έστειλα τις ευχές, χτύπησε το τηλέφωνο κι ένας συγκινημένος πατέρας, ο Νίκος Κούκλατζης με ευχαριστούσε για τις κάρτες που μόλις είχε λάβει από την πρόξενο.

- Δεν ξέρετε τι σημαίνουν αυτές οι κάρτες για μας και τα παιδιά μας...Να είστε πάντα καλά, να πείτε σ’ όλους εκεί στη Λάρισα πως και οι δύο οικογένειες τους ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας!!

    Όχι κύριε Κούκλατζη. Η Αξιοπρέπεια, η Στωικότητα και η Περηφάνια με την οποία βαδίζετε αυτόν τον αναπάντεχο Γολγοθά, θυμίζοντας ξεχασμένες σε πολλούς αξίες, υποχρεώνουν εμάς να σας ευχαριστήσουμε, όχι το αντίστροφο...