ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΓΙΑΤΙ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η "ΠΩΛΗΤΙΚΗ" ΑΘΗΝΑ...

..γιατί μόλις ξεκίνησε την δράση του το " Θεσσαλικό Θέατρο",αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, με πρωτοπόρους την Άννα Βαγενά και τον Γ. Ζιάκα ( που τους είχαμε, ως στρατιώτες της Στρατιάς, γνωρίσει κατά τις δίωρες εξόδους μας στο τότε βιβλιοπωλείο  και κέντρο πνευματικών συζητήσεων "Κέραμος" στην οδό Κούμα,  με αρχιβιβλιοπώλη την γνωστή ψηλή μελαχρινη -αριστερή τότε- ωραία κυρία με την κοτσίδα Μαριάννα-μετέπειτα σύζυγο του Γ.Σιουφα..) .

...  ήταν επίσης μια κίνηση πρωτοποριακή για το γενικό Θεατρικό περιβάλλον στην Ελλάδα...

...που μέχρι εκείνη την στιγμή το μονοπωλούσαν η Αθήνα και -σε κάποιο βαθμό- η Θεσσαλονίκη με το Κ.Θ.Β.Ε.

" Μπα; έχουν κι οι βλάχοι θέατρο;" -ακούστηκαν τότε τα ηλίθια σχόλια των Αθηναίων κομπραδόρων -εμπορίου αλλά και τέχνης...-όταν μάλιστα είδαν τις πρωτοποριακές παραστάσεις του "Θεσσαλικού Θεάτρου" , που επιδίωξε μια νέα σκηνοθετική προσέγγιση με σαφείς λαικές παραδοσιακές -αλλά όχι ψευτοχωριάτικες ( τύπου Αρμένη-"Μαντζουράνα στο κατώφλι, γάιδαρος στα κεραμίδια " κλπ...) αναφορές...

Διαβάστε όλη την ιστορία παρακάτω-και ζητήστε με την ψήφο σας στις επερχόμενες εκλογές  Ο.Τ. Α να γίνει ο Δήμος Λάρισας και οι γύρω τόποι, αναβράζον" Τοπίο Πολιτισμόυ"...

...γιατί μόνη της η Α.Ε.Λ ( " Βυσσινί θυηλλα, σούζα τ αλογάκ..." ) δεν φτάνει...

Ιστορία του Θεσσαλικού Θεάτρου

Το Θεσσαλικό Θέατρο ιδρύθηκε το 1975, με σκοπό να φέρει σε επαφή τον κάτοικο της Περιφέρειας και των απομακρυσμένων χωριών με τη θεατρική τέχνη. Είχε στόχο να φτάσει τη σύγχρονη ελληνική και παγκόσμια δραματουργία μέχρι την τελευταία γωνιά της Θεσσαλίας. Και πράγματι το έκανε.

Την άνοιξη του 1975 η Άννα Βαγενά μαζί με τον Κώστα Τσιάνο και τον Γιώργο Ζιάκα, όλοι τους Λαρισαίοι που χρόνια δούλευαν στην Αθήνα με το όραμα της επιστροφής και της αποκέντρωσης, άρχισαν τις πρώτες συζητήσεις.

Έτσι το Νοέμβριο του ΄75 το καταστατικό της Θεσσαλικής Πνευματικής Πορείας κατατίθεται στο Πρωτοδικείο. Το πρώτο Περιφερειακό Θέατρο στην Ελλάδα είναι πια γεγονός. 152 ιδρυτικά μέλη, ανάμεσά τους είναι: ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και πολλοί Λαρισαίοι, που με την παρουσία τους εκφράζανε τη βούληση και την προσπάθεια μιας πόλης και μιας περιοχής. Χωρίς καμία επιχορήγηση του κράτους ή του Δήμου, για οκτώ χρόνια όργωσε κυριολεκτικά τον Θεσσαλικό κάμπο και σκαρφάλωσε στα πιο απομακρυσμένα ορεινά χωριά.

1983: Το Υπουργείο Πολιτισμού θα βασιστεί στην πείρα του Θεσσαλικού Θεάτρου και θα μελετήσει το ρεπερτόριο, την οργάνωση και και τις δομές του για να δημιουργήσει τα πρώτα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.

Από εκείνη τη χρονιά και μετά μια δεύτερη περίοδος αρχίζει. Επιχορηγούμενο, πλέον, από το Δήμο Λάρισας και το Υπουργείο Πολιτισμού κατόρθωσε να ανεβάσει μεγάλα θεατρικά έργα και πρώτο απ’ όλα τα Δημοτικά Θέατρα να λειτουργεί 2 σκηνές στη Λάρισα και ακατάπαυστα να περιοδεύει χειμώνα και καλοκαίρι.

Η χρονιά αυτή αποτέλεσε ορόσημο για το θέατρο, αφού απέκτησε μια νέα μορφή, μετατράπηκε σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, απέκτησε την οικονομική υποστήριξη του Δήμου και του Κράτους και άρχισε να παρουσιάζει στο ώριμο πια θεσσαλικό κοινό, έργα σημαντικών εκπροσώπων της παγκόσμιας δραματουργίας.

Καλοκαίρι του ‘88: Η παράσταση της “Ηλέκτρας” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου θα οδηγήσει για πρώτη φορά το Θεσσαλικό Θέατρο στην Επίδαυρο.

1991-2006

Έχοντας συμπληρώσει πια 15 χρόνια λειτουργίας ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, το Θεσσαλικό Θέατρο έχει εδραιώσει τη φήμη του σε όλη την Ελλάδα, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού και έχει αναδειχθεί στο μακροβιότερο και πιο επιτυχημένο περιφερειακό θέατρο της χώρας

Στη συνέχεια η περίοδος μεταξύ 92-93 αποδείχθηκε σταθμός για την πορεία του θεάτρου. Μέσα σε αυτό το διάστημα το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αποκτά επιτέλους τη δική του ιδιόκτητη στέγη, το ζεστό θέατρο του Μύλου. Η αίθουσα του εγκαινιάστηκε με το έργο “Πόθοι κάτω από τις λεύκες” και έδωσε την ευκαιρία στους θεατές να απολαύσουν στο έπακρο την ατμοσφαιρικότητα του νέου χώρου.

1993: Είναι το μόνο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που αντιπροσώπευσε τη χώρα μας σε πολιτιστική Πρωτεύουσα στην Αμβέρσα με την "Ηλέκτρα" του Ευριπίδη και έκτοτε άρχισε να αριθμεί συμμετοχές σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού.

Ιανουάριος του ‘98: Ο Κώστας Τσιάνος αποχωρεί από το τιμόνι του Θεσσαλικού Θεάτρου, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια και τη θέση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή αναλαμβάνει τον Μάιο του 1999 ο Γιώργος Ζιάκας.

Νοέμβριος 2003: Tην καλλιτεχνική διεύθυνση θα αναλάβει η Πρόεδρος του Θεσσαλικού Θεάτρου Ηρώ Μουκίου, αφήνοντας κι αυτή με τη σειρά της την προσωπική της σφραγίδα στην εξέλιξη του.
Μέσα στο κλίμα των αλλαγών εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος με χαρακτηριστικό στοιχείο το νέο ρεπερτόριο που στόχο είχε να αγκαλιάσει ακόμη περισσότερο το κοινό. Μετά από τριάντα χρόνια λειτουργίας το Θεσσαλικό Θέατρο απέδειξε πως διέθετε ένα όραμα συνέχειας και μια αντίληψη για την τέχνη του θεάτρου. Κατάφερε να αναδειχθεί στον πιο σίγουρο και σταθερό θεατρικό οργανισμό που σημάδεψε ανεξίτηλα το νέο ελληνικό θέατρο.

Σεπτέμβριος 2006: Μια άλλη εποχή ξεκινάει με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Διαμαντόπουλο.