Αρχειοθήκη ιστολογίου

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Η ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1922..-Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΑΙΟΚΤΗΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΗΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΟΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ...




Μόνο στην ΑΦΥΠΝΙΣΗ για πρωτη φορά θα διαβασετε εδω τα πραγματικα αιτια της Μικρασιατικης Εκστρατειας και Καταστροφής 
Που δεν τα προσεγγισαν ουτε ο Ψυρουκης ουτε το ΚΚΕ ουτε κανενας άλλος...

Γιατι ασφαλώς την Μικρασιατικη Εκστρατεια εμπνευστηκε ο Ελ.Βενιζελος-με πολυ ασθενική υποστηριξη των Αγγλογάλλων και απ αρχης απεναντι τους Ιταλους...

Αλλα τι συμφεροντα εκπροσωπουσε αυτος και τι οι αντιστεκόμενοι σ αυτην ουδετερόφιλοι Κωσταντινικοι;

Ειναι απλό σαν το αυγό του Κολόμβου-αλλα αποκρυβέν μεχρι σημερα...

Η Μικρασιατικη Εκστρατεια και ο Διχασμός που την κατεστρεψε στην ουσία εξεφραζε μια ανειρηνευτη συγκρουση μεταξυ των στεριανων Παλαιοελλαδιτων γαιοκτημόνων/τσιφλικάδων ( πολλων εξ αυτων απογόνων και κληρονόμων των κοτζαμπασηδων της Τουρκοκρατίας) που ενδεχόμενα θα ηθελαν να κατακτηθουν νεες   γαιες και χωραφια για εκμεταλλευση στα αλυτρωτα ακομη μερη του Ελληνικου Εθνους...

..και των καραβοκυραιων, εμπορων και βιοτεχνων των λιγων αστικων κεντρων της Ελλάδας αλλά και της Μικρασιατικης Ιωνίας , που επιθυμουσαν την εθνικη ολοκλήρωση για να ενισχυθουν -εις βαρος της με παρωχημενα μεσα φεουδαλικης ακόμη γεωργιας -νεες αγορές με νεα προιόντα , και στην Ανατολή αλλα και στη Δυση, με βαση την νεοαπελευθερωμενη μικροΕλλάδα...

Οι πρωτοι-γαιοκτημονες και τσιφλικάδες- ελπιζαν οτι η Μικρασιατικη Εκστρατεία θα τους χαριζε νεες γαιες στην Μικρασία εως την γραμμή Προυσα-Ουσακ, που θα τις αξιοποιουσαν χρησιμοποοιωντας φτηνη Μουσουλμανικη τουρκική αγροτικη δυναμη.

Αντιθετα, οι αστοι εμποροβιοτεχνες της Μικρασιας ηθελαν την ενισχυση της Μητερας Ελλαδας για να αναπτυξουν τις δραστηριοτητες τους του δευτερογενούς τομέα εις βαρος της αγροτικης παραγωγης, δημιουργωντας ετσι ενα Νοτιοευρωπαικό Εμποροβιομηχανικο και Ναυτικο κρατος, πιθανον με εδρα και κεντρο την ηδη εμπορευόμενη με ολη την Ευρωπη Σμυρνη..

Δυο απολυτως αντιθετες συλληψεις του Μελλοντος της Ελλάδας, δηλαδή.

Η μεν απο Δυτικα προς Ανατολάς, η δε απο Ανατολάς προς Δυσμας...

Αυτος ηταν τελικα και ο λόγος που οι γαιοκτημονες τσιφλικαδες της Παλαιας Ελλάδας, οταν ειδαν ότι (εξ αιτιας του Διχασμου και του απιστευτου Στρατιωτικά λαθους να μην κρατηθει η Μικρασιατικη Παραλια ΜΟΝΟ με το βιλαετι Αιδινιου ( με τη Σμυρνη) και εως την γραμμη Προυσα-Ουσακ, αλλα να προχωρησει ο Στρατος μας μεχρι 70 χλμ απο την Αγκυρα για να εχει εδαφη να ...παραδόσει όταν θα υποχωρουσε ( !!!)) , χανόταν η υποθεση των Μικρασιατικων Νεων γαιων στις οποιες ειχαν ελπισει...

... δεν ηθελαν καθολου να δεχθουν στην χωρα εδωθε του Αιγαιου τους προσφυγες εμποροβιοτεχνες Μικρασιατες αστους, που θα τους ηταν αχρηστοι απολύτως αλλά και πανακριβοι για να καλλιεργουν τα κτηματα τους, ενω θα επεδιωκαν να ξαναστησουν εδώ τις βιοτεχνίες και μικρες βιομηχανίες τους -που ειχαν χασει στην Ιωνία-με αποτελεσμα να εκτοπισθεί και να μειωθει η δική τους καλλιεργησιμη Γη-η παναρχαια συγκρουση μεταξυ γαιοκτημονικου φεουδαλισμου και βιομηχανικου καπιταλισμου που αναφερει και ο Μαρξ...

Γιαυτο και εβγαλαν δυο μήνες πριν απο την εισοδο των Τουρκων στη Σμυρνη τον απολυτως καταπτυστο Νόμο που απαγόρευε την εισοδο στην Ελλάδα των Προσφυγων απο την Μικρασία, με τον αιωνια εθνοπροδότη Υπατο Αρμοστή Σμυρνης Στεργιάδη ( φίλο του Ελ. Βενιζελου που ο ιδιος τον ειχε τοποθετησει εκει...)  να λεει 

"Φριχτοι αυτοι οι Μικρασιατες! Καργα Βενιζελικοι! Θα αξιζε να τους αφησουμε εδω να τους σφαξει ο Κεμαλ παρα να ερθουν στην Ελλάδα να μας την κανουν ανω-κάτω!..."

Κι ετσι, ηταν 20 Ιουλίου 1922, όταν με ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 2870 «περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις τους Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής» – το πρώτο νομοθετικό κείμενο της ελληνικής ιστορίας με το οποίο απαγορεύτηκε η είσοδος «λαθρομεταναστών» και προσφύγων στη χώρα.

Το πρώτο άρθρο του νόμου, που υπογράφεται από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Λουκά Κανακάρη Ρούφο και τον υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτριο Γούναρη, διακηρύσσει ότι στο εξής «απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι διά τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή διά των εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων διά Βασιλικών διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών».

Το άρθρο 2 προέβλεπε δρακόντειες ποινές για τους «δουλεμπόρους» της εποχής, που μετέφεραν στην Ελλάδα πρόσφυγες από τη Μικρασία:

«1. Πας πλοιοκτήτης, πράκτωρ, πλοίαρχος ή άλλο οιονδήποτε μέλος του πληρώματος πλοίου τινός, όστις ήθελεν αναλάβη, διευκολύνη ή δεχθή την εις Ελλάδα μεταφοράν των περί ων η εν τω άρθρω 1 απαγόρευσις προσώπων τιμωρείται διά φυλακίσεως έξ τουλάχιστον μηνών και διά χρηματικής ποινής από τρισχιλίων μέχρι δεκακισχιλίων δραχμών δι’ έκαστον κατά παράβασιν του παρόντος νόμου μεταφερόμενον πρόσωπον.

2. Προκειμένου περί πλοιάρχου ή άλλου μέλους του πληρώματος, η καταδικαστική απόφασις δύναται ν’ απαγγείλη εις βάρος του ενόχου και την οριστικήν ή προσωρινήν στέρησιν του δικαιώματος της παρ’ αυτού ασκήσεως του ναυτικού επαγγέλματος».

Οσο για το όργανο του «εγκλήματος», αυτό δεν κατασχόταν μεν (όπως συμβαίνει σήμερα), αχρηστευόταν όμως προσωρινά βάσει του άρθρου 3:

«Το ενεργήσαν την παράνομον μεταφοράν πλοίον θεωρείται υπέγγυον διά την πληρωμήν της κατά το προηγούμενον άρθρον ποινής, υποχρεουμένης της λιμενικής αρχής να μη επιτρέπη τον απόπλουν αυτού μέχρι της οριστικής και τελεσιδίκου εκδικάσεως της υποθέσεως».

Ο Ν. 2870 αποτέλεσε καθοριστική τομή στην αντιμετώπιση των Μικρασιατών από το ελληνικό κράτος.
Μέχρι τότε, μια εγκύκλιος του αρχιστράτηγου Αναστασίου Παπούλα (22/4/1921) απαγόρευε την αποδημία από την ελληνική ζώνη κατοχής, για στρατολογικούς καθαρά λόγους, μόνο στους άρρενες «Οθωμανούς υπηκόους Ελληνες το γένος» ηλικίας 18-37 ετών.


«Η Υπηρεσία Εκδόσεως διαβατηρίων της Υπάτης Αρμοστείας» Σμύρνης, διαβάζουμε εκεί, «εκανόνισε την λειτουργίαν αυτής, ώστε να μη εκδίδη διαβατήριον άνευ σημειώματος της Αστυν. Αρχής και θεωρήσεως της Στρατιωτικής Υπηρεσίας ότι επιτρέπεται η αναχώρησις» του ενδιαφερόμενου· επιπλέον, «οι επιτετραμμένοι Αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί, κατά την αναχώρησιν των πολιτών θα ζητώσι την θεώρησιν της Στρατ. Αρχής επί της αδείας αναχωρήσεως».
Εξίσου ρητά όμως η ίδια εγκύκλιος ξεκαθάριζε ότι παρόμοια «θεώρηση» (βίζα) δεν απαιτείται «εφ’ όσον προφανώς πρόκειται περί μη στρατευσίμων (π,.χ. αναπήρων, ηλικιωμένων κ.λπ.)» (Αρχείο Υπατης Αρμοστείας Σμύρνης, φ. 80, έγγρ. 12-14).

Αντίθετα, με τον νόμο που ψηφίστηκε τις παραμονές της Καταστροφής, οι πύλες της Ελλάδας έκλειναν για κάθε πρόσφυγα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Η σκλήρυνση αυτή υπαγορεύτηκε, ενόψει της επικείμενης κατάρρευσης του μετώπου, από «εθνικούς», κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους.

Οι ελληνορθόδοξοι Μικρασιάτες ήταν χρήσιμοι ως εθνολογικό προγεφύρωμα του ελληνικού κράτους στις αλύτρωτες πατρίδες, ανεπιθύμητοι όμως ως συμπολίτες, καθώς το κοινωνικοπολιτικό προφίλ τους απέκλινε από τα κυρίαρχα στερεότυπα της μητέρας πατρίδας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου