Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ -ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ....

Ευχαριστουμε τον συνεργατη του ιστολογίου μας Πατριωτη συνδελφο Μηχανικο Φιλιππο Αναστασιου για τα πολυ ενδιαφεροντα κειμενα που μας διαβιβαζει

Διαβαστε το ακολουθο πονημα του για τΗν προσφυγη στη  Χαγη, που ολο και περισσοτεροι κατανοουν τι ολεθριους κινδυνους περικλειει:

Αγαπητοί Φίλοι καί Συνάδελφοι τού Κύκλου ΠΑΤΡΊΔΑ,

Σάς αναμεταδίδω, μέ πολύ μεγάλην χαράν,  ΕΝΑ  ΑΠΟ  ΤΑ  ΠΛΕΟΝ  ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ  ΑΡΘΡΑ

ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΤΩΡΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ

 σχετικά μέ τήν τεκμηριωμένην απάντησιν  στά διάφορα άρθρα πού έχουν γράψει οι διάφοροι "χαγικοί λαγοί" περί τής δήθεν ανάγκης προσφυγής στήν Χάγη.

Θεωρώ λοιπόν ότι είναι πολύ σημαντικό να τό αναμεταδώσωμε καί εμείς μέ τήν σειράν μας, σέ όσους περισσότερους γνωστούς καί φίλους διαθέτομε.

Νά ερευνήσωμε τήν ανάλυση τού θέματος, πού  έχει ήδη αναλυθεί διεξοδικά καί από τον τέως πρόεδρο τής Δημοκρατίας τόν κ. Χρήστο Σαρτζετάκη, στό σχετικό πόνημά του : «Λόγος εναντίον εθνικώς επιζήμιου αυτοπαγιδεύσεως» 

(Βλέπε αναδημοσίευση στήν Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 31.12.2019).

Φιλικά, Φίλιππος Αναστασίου 

Αναρμόδια η «Χάγη», ολέθρια η προσφυγή.

Οι αποδείξεις

Του Γιώργου Ρωμανού,

συγγραφέα, ιστορικού ερευνητή

Στη χώρα μας, ως πρός τό εθνικό συμφέρον της, συχνότατα το «άσπρο» γίνεται «μαύρο»,

 και η Εθνική μειοδοσία παρουσιάζεται τάχατες ως  δήθεν "πατριωτισμός". 

Έτσι έγινε με την παράνομη και επαχθή «Συμφωνία των Πρεσπών», 

τα εθνοκτόνα Μνημόνια, πού περιόρισαν την εθνική κυριαρχία της χώρα μας για 99 χρόνια, 

την αντιστροφή του δημοψηφίσματος της 26/6/2015, 

το κλείσιμο των πάλαι ποτέ κραταιών πολεμικών βιομηχανιών μας,

 την παράδοση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας στούς ξένους δανειστές μας , μαζί με λιμάνια, αεροδρόμια, οδικά δίκτυα.

 Όλα τά πιό πάνω παρουσιάστηκαν ως δήθεν «επιτυχίες για την σωτηρία της Πατρίδος».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΣΥΜΦΩΝΙΑ των ΠΡΕΣΠΩΝ, ΕΔΩ.

Σε αυτή την ολέθρια ατζέντα εθνικής μειοδοσίας σειρά πήρε τώρα το θέμα της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) γιά τίς «ελληνοτουρκικές διαφορές» (πληθυντικός!!! Όταν είναι γνωστό σέ ΟΛΟΥΣ ότι η μοναδική πραγματική μας διαφορά είναι μόνον η Υφαλοκρηπίδα...!!!). 

Αυτό ανακοίνωσε ξαφνικά ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης. Κι αμέσως ΌΛΟΙ οι ενδοτικοί εγκάθετοι, πολιτικοί, καθηγητές, δημοσιογράφοι, πιάσαν δουλειά ώστε νά πείσουν τόν Ελληνικόν Λαον γιά τήν δήθεν «ανάγκη να παραπεμφθούν στην Χάγη όλες (!) οι ελληνοτουρκικές διαφορές». 

Κατ’ αυτούς λοιπόν τούς εθνοπροδότες καί εθνομηδενιστές: «πρέπει να υπάρξει η συνεκμετάλλευση μέ τήν Τουρκία, το Καστελλόριζο ΔΕΝ ανήκει στο Αιγαίο, η Τουρκία έχει πολύ  μεγάλην ακτογραμμήν, άρα δικαιούται νά ζητάει καί νά απαιτεί από τήν Ελλάδα το μισό Αιγαίο ωσάν ‘‘γκρίζες ζώνες’’, δεκαοκτώ έως εκατόν σαράντα οκτώ ελληνικά νησιά ότι τάχα ανήκουν στήν Τουρκία, τόν αφοπλισμό ελληνικών των νησιών μας στό Ανατολικό Αιγαίο, και μεγάλα τμήματα της ελληνικής ΑΟΖ στά Νότια τού Καστελλορίζου καί τής Κρήτης ».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΕΔΩ.

Οι ελληνώνυμοι μειοδότες, εθνοπροδότες καί εθνομηδενιστές, όπως πχ ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος τού ΕΚΠΑ καί η γνωστή μας Ρεπούση , αδρά αμειβόμενοι και από τόν Τζορτζ Σόρος, προπαγανδίζοντας πάσει δυνάμει την «προσφυγή» εξαφανίζουν την αρχή των πραγμάτων, που καθορίζεται από τα εξής κύρια ερωτήματα: 

Τί ακριβώς είναι τό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης;;;; Τί  ακριβώς δικάζει;;;; Ποίες είναι οι αρμοδιότητές του και πού είναι παντελώς αναρμόδιο;;;;!!!! Είναι ή όχι αρμόδιο νά δικάσει τίς όντως επινοημένες από τήν Τουρκία δήθεν «ελληνοτουρκικές διαφορές»;;;;

Τι κρύβουν λοιπόν για την φύση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ):

1. Το ΔΔΧ ΔΕΝ αποτελεί αυτοτελή οργανισμό, αλλά είναι το κύριο δικαστικό όργανο του ΟΗΕ, ως τμήμα του Καταστατικού του Χάρτη, (28/6/1945, Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ). 

Ειδικά στο Κεφάλαιο ΙΔ τα άρθρα 92-96 αφορούν το ΔΧΧ το οποίο ΔΕΝ είναι ένα παγκόσμιο ανεξάρτητο Δικαστήριο που προέκυψε από την κράση διεθνών δικαιικών οργάνων. Γιατί το ΔΔΧ είναι υπάλληλο εξάρτημα τών μεγάλων δυνάμεων και των καταστάσεων πού διέπουν καί ελέγχουν τον ΟΗΕ. Έναν οργανισμό που στις μέρες μας έχει ουσιαστικά αυτο-ακυρωθεί στην πράξη, σε μία σειρά μικρών και μεγάλων υποθέσεων. 

Πρόσφατο καθ’ ημάς παράδειγμα η «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία μέχρι σήμερα παραμένει νομικά εκκρεμής, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί όπως προέβλεπαν οι Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας ( Σ.Α.).

2. Οι δικαστές του ΔΔΧ εκλέγονται «με βάση τα προσόντα τους» χωρίς όμως να υπάρχουν προκαθορισμένα και δεσμευτικά κριτήρια γι’ αυτά τα «προσόντα». 

Και πώς να υπάρχουν, αφού καταλυτικό ρόλο στην εκλογή τους έχουν τα μέλη του Σ.Α. Δηλαδή διορίζονται ανάλογα με τα συμφέροντα τής κάθε μεγάλης δύναμης.

3. Το Σ.Α. αλλά και η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μπορούν να ζητήσουν από το εν λόγω δικαστήριο γνωμοδότηση ΜΌΝΟΝ γιά 

νομικά ζητήματα. 

Και αυτή είναι η λέξη κλειδί: «νομικά», και βέβαια όχι πολιτικά. Όμως, ακόμη και τα «νομικά» ζητήματα ελέγχονται απολύτως από την πολιτική βούληση των μεγάλων δυνάμεων και φυσικά «επιλύονται» (αν επιλύονται…) με απολύτως πολιτικά κριτήρια. 

Άρα, ΔΕΝ υπάρχει κάν αντικείμενο δίκης μέ καθαρά νομικά κριτήρια, αλλά στήν ουσία μόνον πολιτικά.

2. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι το ΔΔΧ εκδίδει αποφάσεις που έχουν δεσμευτικό μέν χαρακτήρα, ενώ οι γνωμοδοτήσεις του ουσιαστικά ΔΕΝ δεσμεύουν κανέναν. Ωστόσο, ούτε καί οι αποφάσεις του δεσμεύουν... !!!

Πρόσφατα, κατόπιν προσφυγής των Φιλιππίνων εναντίον της Κίνας, για την Νότιαν Σινική θάλασσα, το ΔΔΧ εξέδωσε καταδικαστικήν απόφαση για την Κίνα (άρα εδώ υπάρχει δεσμευτικός… χαρακτήρας). Όμως, παρόλα αυτά, το Πεκίνο χαρακτήρισε «αστήρικτη και άκυρη» την απόφαση, ενώ αντιθέτως οι ΗΠΑ την έκριναν «τελεσίδικη και δεσμευτική». 

Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιός θα αναγκάσει μίαν μεγάλην πυρηνικήν δύναμη, όπως η Κίνα, να εφαρμόσει αυτήν την απόφαση. 

Προκύπτει λοιπόν ευθέως ότι το ΔΔΧ είναι ένα κακοπαιγμένο θέατρο αποφάσεων, οι οποίες αποφάσεις εφαρμόζονται μόνον σε βάρος των αδυνάτων ακόμη και όταν τούς ευνοούν...!!!!

Η επίσημη δήλωση, 3/1/2020, του κυβερνητικού εκπροσώπου, Στέλιου Πέτσα, περί μελλοντικής «συνεκμετάλ λευσης με την Τουρκία τών Ελληνικών ενεργειακών πόρων μας στο Αιγαίο, εφόσον εκπληρωθούν μία σειρά προϋποθέσεις», καθιστά σαφές αυτό που ήδη συστηματικά μεθοδεύεται: 

μια προσφυγή στήν Χάγη, η οποία φυσικά θα είναι απείρως πιό ολέθρια καί από τήν εθνοκτόνο «Συμφωνία των Πρεσπών». 

Εάν τυχόν η Ελλάδα εναποθέσει στά χέρια του ΔΔΧ την εθνική της κυριαρχία, τότε κινδυνεύει να χάσει κατά μεγάλο ποσοστό εδάφη-νησιά, χωρικά ύδατα, FIR, και ΑΟΖ ή καί ό,τι άλλο απαιτήσει η Τουρκία...!!!

 Το φτηνό, δόλιο σκεπτικό των μισέλληνων φανατικών τής προσφυγής (η οποία ήδη «πωλείται» καί προς κάποιες ξένες πρεσβείες), είναι να μεθοδευτεί έτσι το πράγμα, ώστε να φανεί πώς γιά όλα θά φταίει τάχατες τό σκατό-ΔΔΧ καί όχι η κυβέρνησή, εκείνη, πού θα έχει διαπράξει τήν όντως εγκληματικήν καί προδοτικήν προσφυγήν.

Ο ολισθηρός δρόμος της μειοδοσίας

Σε αυτόν τον εθνικά καταστροφικό δρόμο πρώτος μας οδήγησε αμέσως μετά το 1974 ο Κων. Καραμανλής, ο Α΄, (Κ. Κ.).

Τα αρχεία των ΗΠΑ για την περίοδο 1977-80 είναι πλέον αποχαρακτηρισμένα. Συγκεκριμένα, ένα έγγραφο της CIA, του Μαΐου 1979, είναι αποκαλυπτικό. Βάσει αυτού ο ΥΠΕΞ ΗΠΑ, Σάιρους Βανς έστειλε στο Κ.Κ. ένα τηλεγράφημα, 2 Φεβρουαρίου 1977, με θέμα τα συγχαρητήρια του προέδρου Κάρτερ για την ορκωμοσία (του Κ.Κ.) ως πρωθυπουργού.

Στο ίδιο έγγραφο της CIA γίνεται λεπτομερής αναφορά στην απαντητική επιστολή που έστειλε ο Κ. Κ. στον Αμερικανό ΥΠΕΞ, και στην οποία κατηγορεί την Τουρκία για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο (Αττίλας 2, Άγουστος 1974). Ταυτόχρονα, όμως, ο Κ.Κ., αναφέρεται καί στό Αιγαίο, τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και του ελληνικού εναέριου χώρου. Δηλαδή μέ άλλα λόγια στήν ουσία νομιμοποιεί γραπτώς την πρώτη… ατζέντα τών τουρκικών διεκδικήσεων, ενώ θα μπορούσε να αφήσει τα θέματα αυτά στήν προφορική διπλωματία! Στην εν λόγω επιστολή του, ο Κ.Κ., αναλύει μάλιστα διεξοδικά την πρόταση της Αθήνας για κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μαζί με την Τουρκία, η οποία αρχικά την αποδέχθηκε και κατόπιν απέρριψε. Συμφωνία Καραμανλή–Ντεμιρέλ, 1975.

Έκτοτε όμως, ο ολισθηρός δρόμος τής Εθνικής μειοδοσίας συνεχίστηκε πιό κατηφορικός.

 Ορόσημα τού Εθνικού αίσχους είναι:

α. η Σύνοδος της Μαδρίτης, Ιούλιος 1997, όπου η Ελλάς αναγνώρισε: «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και παραιτήθηκε από ενέργειες χωρίς την συγκατάθεση της Τουρκίας». 

Και

β. το Ελσίνκι, 10/12/1999.

Και στα δύο πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Σημίτης και ΥΠΕΞ ο Γ. Α. Παπανδρέου, ο Β΄.
Στο Ελσίνκι η Ελλάς υπέγραψε το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου η χώρα μας αποδέχτηκε: «όλες τις εκκρεμούσες συνοριακές διαφορές καθώς καί άλλα σχετικά θέματα.» (εδάφιον 4). 

Ενώ, στα εδάφια 9, 12, η Ελλάς ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ να τα επιλύσει με διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Όπως ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ και γιά τό εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, τότε να αναλάβει την προώθηση όλων τών θεμάτων το ίδιο τό  Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Ε.Σ.), το οποίο με δική του μόνον πρωτοβουλία χωρίς τήν ανάμειξη τής Ελλάδος, θά τά παρέπεμπε στο ΔΔΧ.

Προβληματίζει το ποία  εκ τών δύο μειοδοσία είναι άραγε η  χειρότερη :. 

Α) Η αναγνώριση δήθεν «συνοριακών διαφορών» και «σχετικών ζητημάτων» Ελλάδος–Τουρκίας, και άρα καί η ουσιαστική ακύρωση τής Συνθήκη τής Λωζάννης 1923, τήν οποία ακύρωση τώρα θέτει ευθέως η ίδια η Τουρκία...;;;;, 

ή Β)  μήπως η εν λευκώ εξουσιοδότηση πρός το Ε.Σ. νά προσφύγει από μόνο του στήν Χάγη, ερήμην μάλιστα τής Ελλάδος (!!!!), ωσάν η Χώρα μας νά  ΜΗΝ  υπήρχε  κάν ;;;;!!!!!

Γιατί είναι ουσιαστικά αλλά καί τυπικά αναρμόδιο το Διεθνές Δικαστήριο τής Χάγης

Κατά την σημερινήν εξόφθαλμα μειοδοτικήν ντόπια προπαγάνδα, η Ελλάς «πρέπει» να προσφύγει στη Χάγη άρον άρον, δελεάζοντας τήν Τουρκία με το να αποδεχτεί τις κατάφωρα παράνομες απαιτήσεις της, ώστε να υποβάλλει και αυτή συνυποσχετικό.

Ως γνωστόν δεν βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Και το κάρο είναι η Τουρκία, ενώ το άλογο η εκ μέρους της (ΜΉ) αναγνώριση τού ΔΔΧ.

Η Ελλάδα, με δήλωσή της, τό 1994, αναγνώρισε ως υποχρεωτικήν τήν δικαιοδοσίαν του Διεθνούς Δικαστηρίου, υπό την αίρεση της αμοιβαιότητας. Αντίθετα όμως, η ίδια η Τουρκία ΔΕΝ έχει αναγνωρίσει την γενικήν δικαιοδοσίαν του ΔΔΧ, κι όσο δεν το κάνει αυτό τότε προφανώς καί
η τυχόν προσφυγή στην Χάγη είναι από ανεδαφική έως  καί  δόλια...!!!

Σύμφωνα με το Καταστατικό του ΔΔΧ: «τα κράτη έχουν δικαίωμα να καταθέτουν δηλώσεις, με τους όρους υπό τους οποίους αποδέχονται την δικαιοδοσία του ως υποχρεωτικήν.» Η Ελλάδα το 2015 κατέθεσε την σχετικήν δήλωση, μαζί με άλλα 74 κράτη. Όμως, η ίδια η Τουρκία ΔΈΝ τό έκανε. 

Στήν ελληνικήν δήλωση τονίζονται τρείς εξαιρέσεις έναντι της Χάγης.

1. ΔΈΝ συζητούμε αποστρατιωτικοποίηση τών νησιών μας .

2. ΔΈΝ δεχόμαστε αμφισβητήσεις τής ελληνικής κυριαρχίας, ούτε σε μικρά νησιά του Αιγαίου.

3. ΔΈΝ δεχόμαστε συζήτηση για το εύρος των χωρικών μας υδάτων και του εναερίου χώρου μας.

Ακόμη και εάν μετά από αυτά υποτεθεί ότι η Τουρκία αποδεχτεί την δικαιοδοσία του ΔΔΧ, είναι γνωστόν ότι ΔΕΝ έχει υπογράψει ούτε κάν τη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ, περί  τού Δικαίου τής Θάλασσας, 1982.

Οπότε, τίθεται τό εύλογο ερώτημα μέ ποίο άραγε δίκαιο θά δικάσει η Χάγη τόν μονομερή (!) διαμοιρασμό του Αιγαίου και τής Ελληνικής ΑΟΖ – αφού η Ελλάδα ΔΕΝ διεκδικεί κάτι από τήν γείτονα καί μόνο η Τουρκία απαιτεί..;;;;!!!!

Και εδώ τίθεται ένα ακόμη μέγιστο ζήτημα: ΔΈΝ υπάρχει η απαραίτητη αμοιβαιότητα αμφισβήτησης νομικών ζητημάτων, αφού η Ελλάδα ΔΕΝ διεκδικεί τίποτε από τήν Τουρκία και ΔΕΝ αμφισβητεί τα διεθνώς νομικά ισχύοντα καί μόνο η Τουρκία απαιτεί..!!!!. 

Άρα πώς άραγε θά συνυπογράψει η Χώρα μας νομικές διαφορές τίς οποίες όμως ΔΕΝ αναγνωρίζει μέ τήν δήλωσή της, τού 2015;;;;

Όσα θέτει η Τουρκία έχουν ξεκάθαρο χαρακτήρα πολιτικών διεκδικήσεων. Αυτονόητο είναι, ότι το ΔΔΧ ως νομικό Δικαστήριο και όχι σαν πολιτικό ΔΈΝ έχει καμία δικαιοδοσία σέ πολιτικές υποθέσεις.

Το συγκεκριμένο μάλιστα θέμα έχει αναλυθεί διεξοδικά και από τον τέως πρόεδρο τής Δημοκρατίας τόν Χρήστο Σαρτζετάκη στο: «Λόγος εναντίον εθνικώς επιζήμιου αυτοπαγιδεύσεως» 

(Βλέπε αναδημοσίευση στήν Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 31.12.2019).

Ο τέως πρόεδρος Δημοκρατίας και έμπειρος νομικός υπογραμμίζει πως στο Άρθρο 36 παρ. 3 του Καταστατικού του ΟΗΕ, και στο Άρθρο 36 τού Καταστατικού του ΔΔΧ, ορίζεται σαφέστατα ότι αυτό «επιλαμβάνεται επίλυσης μόνο νομικών διαφορών. Ενώ, από τις Συνθήκες τού Λοκάρνο, 1926, ως νομική διαφορά εννοείται η αμοιβαία αμφισβήτηση νομίμου δικαιώματος.» 

Ήδη όμως προαναφέραμε, ότι η Τουρκία θέτει μόνο πολιτικά ζητήματα-διεκδικήσεις, ενώ απορρίπτει επιλεκτικά, και μόνο αυτή, ό,τι ΔΈΝ τήν συμφέρει, μέχρι ακόμη και την Συνθήκη της Λωζάννης, 1923.

Μεταξύ άλλων η Τουρκία απορρίπτει την Ιταλο-τουρκική συνθήκη του 1932,  ΌΛΑ τα νόμιμα δικαιώματα τής Ελλάδος πού βασίζονται σε διεθνείς συνθήκες ειρήνης, όπως τήν Συνθήκη  τών Παρισίων ενσωμάτωσης στήν Ελλάδα της Δωδεκαννήσου, 1947, τήν Σύμβαση Γενεύης, 1958, Άρθρα 1-3, βάσει τών οποίων «τα νησιά ΕΧΟΥΝ δική τους υφαλοκρηπίδα», κ.α.

Έτσι λοιπόν προκύπτει ότι ΔΕΝ πρόκειται για «αμοιβαία αμφισβήτηση νομίμου δικαιώματος» αλλά μόνον γιά μίαν μονομερή πολιτική αμφισβήτηση τής Τουρκίας.

 Συνεπώς ΔΕΝ μπορεί νά υπάρξει «συνυποσχετικό», παρά μόνον εάν τυχόν συντελεσθεί από μίαν Ελληνικήν Κυβέρνηση το αδίκημα τής εσχάτης προδοσίας.

Αποτελέσματα παλαιότερης ελληνικής προσφυγής στό ΔΔΧ.

Η αναρμοδιότητά του..!!!!.

Η αναρμοδιότητα του ΔΔΧ απεδείχθη καθ’ ομολογίαν τού ιδίου, τού Δικαστηρίου...!!!!! 

Ως γνωστόν η Ελλάς προσέφυγε μονομερώς στο ΔΔΧ το 1976, και ζητούσε από αυτό επιβολή «προσωρινών μέτρων», εναντίον της Τουρκίας, όταν αυτή επιχειρούσε γεωλογικές έρευνες σε περιοχή τής ελληνικής υφαλοκρηπίδας. 

Η απάντηση όμως τού ΔΔΧ ήταν: 

(1.) να εκδώσει, στίς 11 Σεπτεμβρίου 1977, «εντολή» με την οποία απέρριπτε το ελληνικό αίτημα για «προσωρινά μέτρα» με το αστείο αιτιολογικό, ότι ΔΕΝ πάθαμε δα και κάποιαν  «ανεπανόρθωτη βλάβη». 

(2.) να υποδείξει πώς μόνο σε περίπτωση ζημίας, η Ελλάς θα μπορούσαμε να διεκδικήσει επανόρθωση (!!!!) και 

(3.) Έναν χρόνο και τρείς μήνες αργότερα από την πρώτη «εντολή» του, και δύο χρόνια μετά από την ελληνικήν προσφυγήν, στις 19 Δεκεμβρίου 1978, το ΔΔΧ κήρυξε τον εαυτό του αναρμόδιο να κρίνει επί τής ουσίας τήν διαφορά. 

Κάθε περαιτέρω σχόλιο μας είναι περιττό.

«Τι να κάνουμε», (όπως έγραψε καί  ο Λένιν ως "λογοκλόπος" τού Τσερνιτσέφκσι)

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν: 

«Η Ελλάς είναι μέν μία ένδοξη χώρα, αλλά όμως μικρή σήμερα, η οποία όμως παράγει δυσανάλογα μεγάλον αριθμόν δωσίλογων πολιτικών σε σχέση με όσους μπορεί να αντέξει ο περήφανος λαός της.»

Έτσι, εάν όντως θέλουμε ΝΆ επιβιώσουμε ως Εθνος και ως Χώρα, τότε τα εδώ προτεινόμενα βήματα έχουν ήδη προκύψει ως κοινή αντίληψη τής συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων:

1. Συνέχιση και εντατικοποίηση της διεθνούς διπλωματικής-νομικής εκστρατείας, με παράλληλην ισχυροποίηση τών συμμαχιών μας. 

2.  Άμεση ανακοίνωση τής ελληνικής ΑΟΖ.

3.   Ίδρυση για πρώτη φορά ενός πραγματικού Ελληνικού 

« Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας  !!! ».

4 . Άμεση, κατακόρυφη αύξηση πολεμικών δαπανών γιά τήν ισχυροποίηση τών Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων, ξηράς, αέρος, θαλάσσης.

5. Ξεκάθαρη προειδοποίηση στην Τουρκία γιά βύθιση οποιουδήποτε ερευνητικού της σκάφους παραβιάσει τυχόν τήν ελληνικήν ΑΟΖ. 

Το πάλαι ποτέ: «βυθίσατε το Χόρα» ΤΏΡΑ είναι απολύτως επίκαιρο.

6. Αναμονή τής Τουρκίας να διαπράξει εκείνη τήν Πρώτην πολεμική της ενέργεια, η οποία θα επιφέρει τήν άμεσην, παλλαϊκήν, καταλυτικήν άμυνά μας. Φωτεινό παράδειγμα το 1940.

Εδώ πού φτάσαμε πλέον η «έσχατη κοινή ανάγκη» ΔΕΝ πρέπει νά εκδηλωθεί μετά από μίαν νέαν σαρωτικήν αυτήν τήν φοράν Εθνικήν καταστροφήν, αλλά,  πρίν από αυτήν....!!!

Όπως είναι γνωστόν :

« γιά νά έχεις ειρήνην προετοιμάσου γιά πόλεμον »

 (Si vis pacem, para bello). 

Και στην περίπτωσή μας πρέπει να προετοιμαστούμε πολύ καλά γιά πόλεμον σκληρόν καί ολοκληρωτικόν. 

Μόνον τότε θά μάς σεβαστούν οι εχθροί μας  αλλά καί οι σύμμαχοί μας.

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.1.2020