...εγκαθιστωντας μεχρι εκεινη την τοποθεσια την αμυνα του ...
...και κρατωντας ετσι τη μιση Μικρασία απο Σμυρνη εως και το Εσκη Σεχηρ και το Αφιον Καραχισαρ...
...περα απο τα οποια η Αρμυρα Ερημος ουτε Ρωμαιικους πληθυσμου ειχε...
...ουτε στρατηγικο ενδιαφερον...
Ας υποχωρουσαν οι Τουρκοι, κι ας εμεναν εκει...
...κι ας γινοντουσαν ενα ειδος σκονισμενου Ιρακ μεσ τις ερημους και τα βουνα της Ανατολίας ...
...με εμας να κατοχυρωνουμε την κατοχη της μισης Μικρας Ασιας...
με 120 000 Στρατό που ειχαμε τοτε εκει..( Οσος ΟΛΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ...)
...αντι της βλακωδους αποφασης να προχωρησουμε για να καταλαβουμε την Αγκυρα και να καταστρεψουμε τον Τουρκικο Στρατο...("οποιος ζηταει τα πολλα, χανει και τα λιγα...")
Αν ηταν ετσι, δεν θα υπηρχαν ποτε συνορα πουθενα, γιατι παντα ο γειτονας απο τα εδαφη του θα μπορει να σου επιτεθει...
..αν εχεις αφησει τα δικα σου εδαφη ανοχυρωτα...
...και μαλλιοτραβιεσαι με τους πολιτικους σου αντιπαλους σαν σκυλια...
..επιχειρωντας το πιο αχρηστο αλλα και επικινδυνο στρατιωτικο εγχειρημα...
...με τους πιο ακαπνους και χειροτερους Κωσταντινικους αξιωματικους που διόλου δεν πιστευαν στο εγχειρημα και βλαστημουσαν τον Βενιζελο "που τους εμπλεξε σ αυτες τις ερημιές..."
Αυτη θα ηταν γιορτη για τα 100 χρονια...επαξια του διπλασιασμου του Ελληνικου Κρατους που ειχε ξεκινησει απο μια φτωχη Νοοτιοβαλκανική γωνια -το Μωρηα και λιγη Ρουμελη...
Αλλα δεν το καναμε...
Και απο βλακεια μας οι Τουρκοι τελικα μας ερριξαν στη θαλασσα...
Και τωρα γιορταζουμε τα 200 χρονια με τροπο που δικαιωνει θρηνο, αποδομωντας την Ιστορια που δεν μπορεσαμε να υπερασπισουμε τοτε, με μια υδροκεφαλη αμορφωτη νεοπλουτη μασκαρατα επικεφαλης-που λεγεται και Γιαννα...
Να η περιγραφη του τι εγινε το 1921 στη Μικρα Ασία...100 χρονια μετα την Ελληνικη Επανασταση του 1821...
Προλεγόμενα
Η Ελληνική Στρατιά Μικράς Ασίας τον Ιούνιο του 1921, ύστερα από τη νικηφόρα προέλαση δια μέσω της Κιουτάχειας, προωθήθηκε στη γραμμή Εσκί Σεχίρ - Αφιόν Καραχισάρ, καταλαμβάνοντας αυτές τις δύο πόλεις που ταυτόχρονα ήταν και δύο πολύ σπουδαίοι στρατηγικοί κόμβοι.
Οι τουρκικές δυνάμεις αφού απέφυγαν την κύκλωση στην Κιουτάχεια, συνέχισαν την υποχώρησή τους εγκαταλείποντας τις θέσεις τους στο Εσκί Σεχήρ και το Αφιόν Καραχισάρ και αφού ο Ελληνικός Στρατός δεν τις καταδίωξε πέραν των δύο αυτών πόλεων, εγκαταστάθηκαν ανενόχλητες ανατολικά από τις όχθες του Σαγγάριου ποταμού.
Στην υποχώρησή τους αυτή κατέστρεψαν τη σιδηροδρομική γραμμή σε διάφορα σημεία από το Εσκί Σεχήρ μέχρι τον Σαγγάριο και ανατίναξαν όλες τις γέφυρες του ποταμού.( ε, και; Ας μεναμε στην Δυτικη οχθη του Σαγγαριου-θα ηταν αυτος ο νεος Εβρος μας -συνορο με την κουτσουυρεμενη Τουρκία. σ.σ..)
Η προς Ανατολάς εξόρμηση- η βλακωδεστερη αποφαση που μας στερησε τη μιση Μικρα Ασια σ.σ.
Στις 15 Ιουλίου 1921, ύστερα από ελληνικό πολεμικό συμβούλιο στην Κιουτάχεια (με τη συμμετοχή του βασιλιά Κωνσταντίνου, του πρωθυπουργού Δ. Γούναρη[2], του διοικητή της Στρατιάς αντιστράτηγου Α. Παπούλα, του υπουργού Στρατιωτικών Νικολάου Θεοτόκη και μερικών ακόμη ανώτατων πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων) και αφού ο τουρκικός στρατός είχε αλώβητος υποχωρήσει, αποφασίστηκε η συνέχιση της προέλασης προς Άγκυρα. Η επιχείρηση αυτή έλαβε την ονομασία "εκστρατεία Σαγγαρίου-Αγκύρας". Το ελληνικό σχέδιο καθόριζε ως αντικειμενικό σκοπό την καταστροφή των τουρκικών δυνάμεων σε μάχη εκ παρατάξεως δυτικά της Άγκυρας (δυτικά ή ανατολικά του Σαγγαρίου) ή την απώθησή τους πέραν αυτής και στη συνέχεια την κατάληψη της πρωτεύουσας των κεμαλιστών, Άγκυρας. Η περιοχή των επιχειρήσεων περικλείονταν από τα όρη Ελμά Νταγ, Τσελίκ Νταγ και από τους ποταμούς Σαγγάριο και ΓκεούκΣτον χώρο αυτό η τουρκική διοίκηση, υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ και το τουρκικό Γενικό Επιτελείο, οργάνωσε τρεις αμυντικές τοποθεσίες σε βάθος 25 έως 30 χιλιομέτρων, που περιελάμβανε χαρακώματα, ορύγματα με συρματοπλέγματα, πρόχειρα πυροβολεία και θέσεις αυτομάτων όπλων. Η τουρκική πλευρά διέθετε συνολικά 98.000 ένοπλους: 16 ελαφρές μεραρχίες πεζικού δύναμης περίπου 5000 ανδρών η κάθε μία χωρίς πολλές βοηθητικές υπηρεσίες (σε αντίθεση με τις ελληνικές), 3 συντάγματα πεζικού, 4 μεραρχίες και 1 ταξιαρχία ιππικού.
Οι ελληνικές δυνάμεις από τις βάσεις εξόρμησής τους θα προέλαυναν με τρία σώματα στρατού συνολικά 120.000 ανδρών ( υπεροπλία Ελληνων σ.σ.) , αποτελούμενες από 9 μεραρχίες πεζικού, 1 ταξιαρχία ιππικού και 2 συντάγματα πυροβολικού. Το Α' ΣΣ (Ι, ΙΙ και ΧIΙ μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Κοντούλη, το Β' ΣΣ (V, ΙX και ΧΙII μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο βασιλόπαιδα πρίγκηπα Ανδρέα και το Γ' ΣΣ (ΙΙΙ, VII και Χ μεραρχίες) με διοικητή τον υποστράτηγο Γεώργιο Πολυμενάκο.
Η VIIη Μεραρχία Πεζικού (διοικητής σχης Ανδρέας Πλατής) ενισχυμένη με δύο συντάγματα πεζικού (ένα της ΧΙης Μεραρχίας που παρέμεινε στην Προύσσα και ένα συγκροτημένο από διάφορες μονάδες) θα διάβαινε τον Σαγγάριο στο ύψος της σιδηροδρομικής γραμμής Εσκί Σεχίρ-Άγκυρας και θα επιχειρούσε κατά μέτωπο επίθεση προς ανατολάς με κατεύθυνση την Άγκυρα μέσω του Πολατλί. Ο υπόλοιπος όγκος του ΕΣ θα διάβαινε τον Σαγγάριο νοτιότερα και θα στρεφόταν βορειοανατολικά με σκοπό να επιτεθεί πλευρικά και να διασπάσει ή υπερκεράσει την αμυντική διάταξη των Τούρκων.
Σύγκρουση
Προέλαση
Ο Ελληνικός Στρατός ξεκίνησε την προς ανατολάς προέλασή του το πρωί της 1ης Αυγούστου (13 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο) από τις βάσεις του στο Εσκί Σεχίρ διαμέσου έρημων και άνυδρων εκτάσεων μέχρι τον ποταμό Σαγγάριο, χωρίς οι τουρκικές δυνάμεις να τον παρενοχλήσουν ιδιαίτερα. Η πορεία, όμως, ήταν κοπιωδέστατη και ταλαιπώρησε αφάνταστα τα προελαύνοντα τμήματα, αφού πραγματοποιήθηκε μέσα σε αφόρητο καύσωνα και με ελλιπέστατη επιμελητεία. Η διαταγή της Στρατιάς Μικράς Ασίας όριζε πως για την σίτιση θα μεταφέρονταν άρτος, αλάτι, τσάι και ζάχαρη. Όλα τα υπόλοιπα θα τα προμηθεύονταν από επιτόπιους πόρους. ( ηλιθιο-που θα τα βρισκαν; σ.σ) Επιπλέον την Στρατιά ακολουθούσαν μεν αγέλες σφαγίων, αλλά το μαγείρεμα του κρέατος ήταν προβληματικό, καθώς δεν υπήρχαν ξύλα, εκτός από τα άδεια κιβώτια των πυρομαχικών.[3] Ειδικά το Β΄ Σώμα Στρατού ( δοικοουμενο απο τον ριψασπι χεστη Πριγκηπα Ανδρεα...σ.σ) αναγκάστηκε να πεζοπορήσει 300 χιλιόμετρα μέσα στην Αλμυρά έρημο. Στις 9 Αυγούστου (22 Αυγούστου ν.η) οι ελληνικές δυνάμεις έφθασαν στον Σαγγάριο, τον διάβηκαν με γέφυρες εκστρατείας χωρίς σημαντική παρενόχληση από τους Τούρκους και στράφηκαν βορειοανατολικά προς τις κύριες θέσεις άμυνας του τουρκικού στρατού.Το στρατηγείο της Στρατιάς (διοικητής Αν. Παπούλας, επιτελάρχης Κ. Πάλλης) εγκαταστάθηκε στο χωριό Ουζούνμπεη, στα όρια ευθύνης των Γ' και Α' ΣΣ.
Επίθεση και διάσπαση των δύο αμυντικών γραμμών των Τούρκων-και γιατι να μην αγκιστρωθουν εκει οργανωνοντας την αμυνα μεχρις εκει; σ.σ...
Στις 10 Αυγούστου (23 Αυγούστου ν.η) τα Α' και Γ' Σώματα Στρατού εξαπέλυσαν κατά μέτωπο επίθεση με σκοπό την διάσπαση της γραμμής Ινλάρ Κατραντζή - Ιλιτζά. Εν τω μεταξύ το Β' Σώμα Στρατού εκτελούσε κυκλωτικό ελιγμό από το αριστερό πλευρό της τουρκικής αμυντικής γραμμής που καταλάμβανε το όρος Καλέ Γκρότο.Στις 11 Αυγούστου (24 Αυγούστου ν.η) η VIIη μεραρχία ενισχυμένη με δύο συντάγματα πεζικού που είχε αποσπαστεί από τον κύριο όγκο του ελληνικού στρατού και είχε περάσει 24 ώρες νωρίτερα από τις υπόλοιπες δυνάμεις (αντί της 12ης Αυγούστου, το έπραξε τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου, ερμηνεύοντας λανθασμένα[4] τη διαταγή της διοίκησης της Στρατιάς !!!! ωρα για "ερμηνειες ασαφους διαταγης σ.σ) ) τον Σαγγάριο βορειότερα από τη γέφυρα Μπεϊλίκ Κιοπρού, επιτέθηκε κατά μέτωπο στην κατεύθυνση της σιδηροδρομικής γραμμής Εσκί Σεχήρ - Άγκυρας για την κατάληψη του Πολατλί, που ήταν ο τελευταίος σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός (60 χιλιόμετρα) πριν την Άγκυρα.
Στις 14 Αυγούστου το Β' Σώμα Στρατού με δύο μεραρχίες στην πρώτη γραμμή, την Vη και την ΧΙΙΙη, επιτέθηκε κατά μέτωπο κατά του αριστερού άκρου της τουρκικής αμυντικής γραμμής που καταλάμβανε το όρος Καλέ Γκρότο, παραβλέποντας τη δυνατότητα υπερκέρασης από αριστερά αυτής (ανατολικά) που υποδείχθηκε στη διοίκηση από τον διευθυντή του 3ου επιτελικού Γραφείου της Στρατιάς συνταγματάρχη Βερνάρδο( εντελως μαλακες, δηλ.σ.σ) .[5] Σύμφωνα μέ άλλη πηγή[6], o συνταγματάρχης Βερνάρδος, πρότεινε στις 13/8 επέκταση της επίθεσης προς βορειανατολικά, ενώ την άλλη μέρα η Στρατιά διέταξε επίθεση προς τα βορειοδυτικά. Το Καλέ Γκρότο ήταν ισχυρά οχυρωμένο αμυντικά με επάλληλες σειρές πολυβολείων, χαρακώματα, συρματοπλέγματα και επαρκή υποστήριξη πυροβολικού. Οι μάχες για την κατάληψή του διήρκεσαν τέσσερις μέρες και στέφθηκαν με επιτυχία, αλλά με βαρύτατο φόρο αίματος.
Οι απώλειες έφθασαν συνολικά τους 3408 άνδρες (564 νεκροί από τους οποίους 35 αξιωματικοί και 2844 τραυματίες από τους οποίους 107 αξιωματικοί).[7] Ουσιαστικά αυτές οι δύο μεραρχίες και ειδικά η Vη τέθηκαν εκτός μάχης λόγω των τεράστιων απωλειών και από έλλειψη εφοδίων και δεν ανέλαβαν καμιά νέα επιθετική επιχείρηση. Η διοίκηση του Β' Σώματος Στρατού δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την επιτυχία αυτή και να προελάσει με την 9η μεραρχία ΠΖ και την ταξιαρχία Ιππικού που δεν είχαν λάβει μέρος στις μάχες, αλλά καθηλώθηκε αναίτια στην περιοχή, μέχρι την υποχώρηση της Στρατιάς στα τέλη του μήνα δυτικά του Σαγγαρίου.[8] Σε αντίθεση το τουρκικό επιτελείο μετέφερε μονάδες από άλλες περιοχές της σύγκρουσης και κάλυψε το ρήγμα, εκμεταλλευόμενο την ελληνική αδράνεια. Οι αιματηρές μάχες για την κατάληψη του Καλέ Γκρότο με διαδοχικές εφόδους, δραστικές αντεπιθέσεις και γενικότερα οι επικές τιτανομαχίες συνιστούν τις κορυφαίες στιγμές της μάχης του Σαγγαρίου[9] και όλου του μικρασιατικού πολέμου.
Οι επιθέσεις των Ελλήνων επέτυχαν την κατάληψη αρκετών τουρκικών θέσεων, αλλά η ελληνική διοίκηση στάθηκε ανίκανη να τις αξιοποιήσει και η τουρκική διοίκηση με επιτυχημένες ενέργειες απεσόβησε δυσάρεστες καταστάσεις. Το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ήταν η κατάληψη την 10η Αυγούστου, κατόπιν ορμητικής επίθεσης της Ιης Μεραρχίας Πεζικού υπό ραγδαία βροχή, των τουρκικών θέσεων επί του όρους Μανγκάλ Νταγ και η ανατροπή της εκεί αμυνόμενης 5ης τουρκικής Μεραρχίας Πεζικού, αλλά η ελληνική διοίκηση αδυνατώντας να καταλάβει την σπουδαιότητά της και να την επεκτείνει, άφησε ανεκμετάλλευτη αυτή την απροσδόκητη επιτυχία και η τουρκική διοίκηση μεταφέροντας εφεδρικές δυνάμεις κάλυψε το ρήγμα. Ο ίδιος ο Κεμάλ φτάνοντας επί τόπου αφαίρεσε τη διοίκηση από τον Τούρκο μέραρχο.( !!!! σ.σ)
Από τις 11 Αυγούστου (24 Αυγούστου ν.η) έως τις 24 Αυγούστου (6 Σεπτεμβρίου ν.η) πραγματοποιήθηκαν σκληρές συγκρούσεις σε όλη την έκταση του μετώπου και οι ελληνικές δυνάμεις κατάφεραν να διασπάσουν τις δύο τουρκικές αμυντικές γραμμές και να καταλάβουν την γραμμή Καρά Νταγ - Τσαλ Νταγ - Αρντίζ Νταγ - Καλέ Γκρότο. Επιπλέον ο ΕΣ την 17η Αυγούστου με την VII Μεραρχία (23ο σύνταγμα Πεζικού) κατέλαβε το Πολατλί και τον σιδηροδρομικό του σταθμό και αποκατέστησε τη σιδηροδρομική σύνδεση με τις βάσεις εφοδιασμού του στο Εσκί Σεχήρ.[10]
Οι Τούρκοι εκκένωσαν εσπευσμένα τον σιδηροδρομικό σταθμό και κατέστρεψαν επιτόπου μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων εφοδίων για να μην πέσουν στα χέρια των Ελλήνων.[11]
Απέμενε η τρίτη αμυντική γραμμή των Τούρκων, 8 χιλιόμετρα βόρεια του Καλέ Γκρότο, μολις 70 χλμ απο την Αγκυρα σ.σ[12], που κάλυπτε την Άγκυρα, έδρα των κεμαλιστών.
Στην
κορυφή του λόφου -Ντουατεπέ (στο Πολατλί). Μουσταφά Φεβζί (Τσακμάκ),
Κιοπρουλή Καζίμ (Οζάλπ), Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), Ισμέτ (Ινονού) και
Χαϊρουλάν (Φισέκ)
Οι έλληνες στρατιώτες για αρκετές μέρες έτρωγαν βρασμένο σιτάρι, το οποίο αποκαλούσαν σκωπτικά "τα κόλυβα του Γούναρη". Επίσης πολλές επιθέσεις κατά οχυρωμένων θέσεων των Τούρκων πραγματοποιήθηκαν χωρίς την απαραίτητη προπαρασκευή πυροβολικού, λόγω ελλείψεως βλημάτων πυροβόλων[15] αλλά και της απουσίας αεροπορικής δύναμης κάλυψής του, με προγενέστερη επισκόπηση των εχθρικών θέσεων.
Διακοπή της επίθεσης και μετάπτωση σε άμυνα
Από τις 25 Αυγούστου (7 Σεπτεμβρίου ν.η) αποφασίστηκε η διακοπή της επίθεσης για τη διάσπαση της τρίτης και τελευταίας αμυντικής γραμμής και η προσωρινή μετάπτωση σε άμυνα, καθώς οι αντοχές των μαχητών είχαν φθάσει στο έσχατο όριό τους και οι προβλέψεις για συνέχιση της επίθεσης ήταν ιδιαίτερα δυσοίωνες.Παρομοίως και στην πλευρά των Τούρκων η κατάσταση ήταν κρίσιμη, είχαν μεγάλες απώλειες ενώ είχαν διασπαστεί οι δύο αμυντικές γραμμές τους. Η τουρκική διοίκηση σκέφθηκε προς στιγμήν την απόσυρση πίσω από την Άγκυρα, αλλά αυτό θα ισοδυναμούσε με καταστροφή, γιατί θα έπεφτε στα ελληνικά χέρια η πρωτεύουσά τους Άγκυρα η κύρια βάση ανεφοδιασμού τους και ανατολικά αυτής, χωρίς σοβαρή δημογραφική βάση και χωρίς εφόδια η συνέχιση της αντίστασης τους θα ήταν ανέφικτη.
Η διοίκηση της Ελληνικής Στρατιάς τότε, αμφιταλαντευόμενη και αδυνατώντας να αποφασίσει για την εξέλιξη των επιχειρήσεων, έστειλε τηλεγράφημα στην κυβέρνηση στην Αθήνα ζητώντας από τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη εντολές για την περαιτέρω συνέχιση της επίθεσης. Ο Γούναρης με έκπληξη απάντησε ότι ήταν αναρμόδιος και συνέστησε να ληφθεί η απόφαση "συμφώνως προς το στρατιωτικόν συμφέρον".!!!!!!!!!!!-σε τι κατευθυνση; σ.σ.
Υποχώρηση στις αρχικές γραμμές εξόρμησης
Την 27η Αυγούστου ο διοικητής του Β' Σώματος Στρατού Πρίγκιπας Ανδρέας εξέδωσε αυθαίρετη διαταγή μετακίνησης των δυνάμεών του (V, XIIΙ Μεραρχιών ΠΖ και Ταξιαρχία Ιππικού) προς τα πίσω.[16] Aντίθετα, βάσει της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού[17], η μετακίνηση του Β΄Σώματος Στρατού πίσω από το Α΄ Σώμα Στρατού ήταν συμφωνημένη από τα επιτελεία Στρατιάς Μικράς Ασίας και Β΄Σώματος Στρατού, γιά να αντιμετωπισθή η τουρκική επίθεση που αναμενόταν. Ο αρχηγός της Στρατιάς Μικράς Ασίας Παπούλας αντέδρασε άμεσα αποστέλλοντας το παρακάτω μήνυμα[18]:Έκπληκτος προ σκέψεως εγκαταλείψεως θέσεών σας, διατάσσω Σώμα παραμείνει θέσεις του. Μόνος αρμόδιος κρίνη και αποφασίση τυγχάνω εγώ ως διοικητής της Στρατιάς.Όμως την 29 Αυγούστου (11 Σεπτεμβρίου ν.η) ο Παπούλας σε συνεννόηση με το Επιτελείο της Στρατιάς[19], εξέδωσε διαταγή μετακίνησης του Β' Σώματος Στρατού πίσω από το Α' Σώμα Στρατού. Δηλαδή αναίρεσε την απόφαση που είχε λάβει δύο μέρες πριν για την μετακίνηση του Β' Σώματος Στρατού! Η μεγάλη επιχείρηση έληξε άδοξα για τις ελληνικές δυνάμεις, αφού δεν πέτυχαν τους αντικειμενικούς στόχους τους που ήταν η κατάληψη της Άγκυρας και η καταστροφή του κεμαλικού στρατού, πληρώνοντας παράλληλα βαρύτατο φόρο αίματος.
Τις επόμενες μέρες οι τουρκικές δυνάμεις πέρασαν σε αντεπίθεση για την ανατροπή της ελληνικής Στρατιάς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι ελληνικές δυνάμεις αφού ξαναπέρασαν τον Σαγγάριο κατά την αντίστροφη φορά την 10η Σεπτεμβρίου (23 ν.η) εγκαταστάθηκαν συντεταγμένες στη γραμμή εξόρμησής τους Εσκί Σεχήρ - Αφιόν Καραχισάρ καταστρέφοντας 134 χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής δυτικά του Σαγγαρίου και 8 χιλιόμετρα ανατολικά προς Πολατλί, ώστε να μην μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν για καιρό οι Τούρκοι.
Και γιατι δεν αποφασιστηκε να μεινουν εκει μεχρι το 4000 μ.Χ; σ.σ...
Απολογισμός
Οι ελληνικές δυνάμεις δεν κέρδισαν την Μάχη του Σαγγάριου αφού δεν πέτυχαν την εξάρθρωση της τουρκικής αμυντικής γραμμής και την κατάληψη της Άγκυρας, λόγω κακού σχεδιασμού της επιχείρησης, πλημμελούς διοίκησης, ανεπαρκούς εφοδιασμού και χρεωκοπίας τῆς επιμελητείας. Παράλληλα τέθηκαν εκτός μάχης 23.000 στρατιώτες και αξιωματικοί, κενά τα οποία, ιδιαίτερα στους αξιωματικούς, δεν αναπληρώθηκαν ποτέ. Η εκστρατεία Σαγγαρίου-Αγκύρας απέτυχε πλήρως και οι ελληνικές δυνάμεις επέστρεψαν βαρύτατα τραυματισμένες στις βάσεις εξόρμησής τους μετά από ένα μήνα. Από τακτικής απόψεως οι τουρκικές δυνάμεις υπό τη στιβαρή ηγεσία του Κεμάλ, επέτυχαν μια σπουδαία αμυντική νίκη με τεράστιο διπλωματικό αντίκρυσμα.Η ιστορία της ΔΙΣ/ΓΕΣ αναφέρει σχετικά[20]:
Ο αγώνας που ακολούθησε ήταν λυσσώδης και οι μάχες φονικές. Ο Έλληνας μαχητής, για μια ακόμη φορά, επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και πρωτοφανή αντοχή, παρότι είχαν προηγηθεί μακρές και κοπιώδεις πορείες σε άνυδρο και τελείως άγονο έδαφος. Η προσπάθεια της Στρατιάς να υπερκεράσει το αριστερό της τουρκικής διατάξεως απέτυχε, γιατί το τουρκικό ιππικό παρακολουθούσε στενά τις κινήσεις των ελληνικών δυνάμεων και η τουρκική διοίκηση επέκτεινε τη διάταξη προς τα ανατολικά. Καταλήφθηκαν οι δύο πρώτες αμυντικές γραμμές των Τούρκων, όχι όμως και η τρίτη ώστε να διανοιγεί μέσω Γιαπάν Χαμάμ η οδός προς την Άγκυρα.Οι απώλειες των επιχειρήσεων για τις ελληνικές δυνάμεις ανήλθαν σε 4.000 νεκρούς και 19.000 τραυματίες, ενώ για την τουρκική πλευρά οι απώλειες ανήλθαν σε νεκρούς και τραυματίες γύρω στις 15.000. Η μάχη του Σαγγάριου σήμανε το τέλος των επιθετικών επιχειρήσεων για τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία και την μετάπτωση του σε αμυντική κατάσταση. Η πρωτοβουλία των κινήσεων έκτοτε μετατέθηκε στην πλευρά του Κεμάλ και του τουρκικού στρατού, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η αντεπίθεση, η ήττα των Ελλήνων και η μικρασιατική καταστροφή ένα χρόνο αργότερα.
Επιπλέον μετά την αποτυχία της κατάληψης της Άγκυρας ο Κεμάλ και η κυβέρνησή του αναγνωρίστηκαν πλήρως από τους διεθνείς παράγοντες, ενώ ο σουλτάνος και η κυβέρνησή του στην Κωνσταντινούπολη περιήλθαν σε ανυποληψία. Έτσι και σε διπλωματικό επίπεδο η αποτυχία των Ελλήνων στην μάχη του Σαγγαρίου και η νίκη του Κεμάλ έπαιξε τεράστιο ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου