" Ε, ψιτ, καθηγητακο...Για την Ορθόδοξη Χριστιανικη
Ευρωπη 313-1054 μ. Χ .εχεις ακουσει τιποτε;"
...επεσε στα χερια μας το νεοκυκλοφορησαν βιβλίο
" Η Ευρωπη ειναι Χριστιανική;" ( Εκδοσεις "ΠΟΛΙΣ") του Oliver Roy Διευθυντη Ερευνων στο Εθνικο Κεντρο Επιστημονικων Ερευνων (CNRS) κλπ....
Λοιπον, αν κατ αρχην μπαινουν τετοια ερωτηματα...
...αυτο ειναι το καλυτερο επιχειρημα υπερ του Ερντογαν...
...που λεει καθαρα και απειλητικα " Η Ευρωπη δεν ειναι ενα κλειστο Χριστιανικο κλαμπ, οπως θαθελαν μερικοι..-εμεις οι Μουσουλμανοι ειμαστε μερος της πολιτιστικής της κληρονομιάς!!!"
...οταν μαλιστα ο συγγραφεας εδραζει το ερωτημα του αφ ενος στην "εκκοσμικευση" της Καθολικης εκκλησιας -κυριο σημειο της συγκρουσης με την Ανατολικη Ορθοδοξια μας , με κορυφαια εκφραση της διαφορας αυτης το " Σχισμα" του 1054 μ.Χ.....
...αφ ετερου στην εγκατασταση του Ισλαμ αφ ενος μεσα στην καρδια της Ευρωπης μεσω των λαθρομεταναστων, αλλα και στην περιφερεια της , με την πιεση που ασκει η Τουρκία στα Ελληνικα της Ανατολικά συνορα...αλλά και απο την Β.Αφρική σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία ...
Νατα μας λοιπον...
Μπας κι εχει δικηο ο ΝεοΣουλτανος;
Σε καθε ομως περιπτωση, το βιβλίο αυτο αποδεικνυει μια αλλη απιστευτη ιστορικη και θεωρητικη λαθροχειρία...
Δηλαδη την απολυτη αγνοηση-για να απαντηθει ενα τετοιο ερωτημα, των πρωτων 700 ετων του Χριστιανισμιου στην Ευρωπη...
...που ξεκινησε με την μεταστροφη στον Χριστιανισμο του Ρωμαιου Αυτοκρατορα Κωσταντινου του Μεγαλου, που γιορτασαμε προχθες ...
...με το περιφημο διαταγμα των Μεδιολανων το 313 μ.Χ.....
...μιας Ευρωπης που ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1054 μ.Χ, οταν εγινε το Σχισμα...
...ηταν ΟΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟ ΑΚΡΟΥ ΕΙΣ ΑΚΡΟΝ...
...ΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΝΙΚΗ ΝΗΣΟ, ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 800 Μ.Χ....
Δηλαδη σε μια αναφορα 1700 χρονων Χριστιανικης Ευρωπης...
...αγνοειται κατι λιγωτερο απο τη μιση ιστορικη αυτή περιοδο...
..ενω ο Χριστιανισμος στην Ευρωπη ΤΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ...
Αυτη ειναι και η μόνιμη διαστροφη και αποκρυψη των Δυτικων Φραγκων...
..που ξεκινουν την ιστορια της " Χριστιανικης" τους Ευρωπης απο το 800 μ.Χ. !
...για να μην αναγκαστουν να κανουν αναφορα στο "σκοταδιστικο", "σχισματικο" Ορθόδοξο
Βυζαντιο...
Θεωρουμε χρησιμο, σε σχεση με αυτο και την προχθεσινη εορτη, να αναφερουμε παρακατω ενα εδαφιο απο την ιστορια του Μ.Κωσταντινου, για τη σχεση του με το Χριστιανισμο, που ειχε βαση οχι μονο -η τοσο-μεταφυσικη και θρησκειολογικη, οσο διπλωματικη, οργανωτικη του νεου Κρατους και πρακτικη...- μιας μεγαλοφυους, οραματικης, προφητικής αλλά και εξαιρετικα αντιφατικης προσωπικοτητας ( "ενοθειστης" αρχικά και οχι Χριστιανος μεχρι την κλινη του θανατου του, οποτε βαπτιστηκε απο Αρειανο Επισκοπο...)
...και βιαιου με την οικογενεια του (σκοτωσε τον γιο του Κρισπο γιατι τον υποψιαστηκε ότι "επεθυμησε" την δευτερη γυναικα του Φαυστα, που και αυτη την "εβρασε " ζωντανη μετα στο λουτρό της (!!!) -(Αγιος κατα τα αλλα.-να τα λεμε κι αυτα..σ.σ )
Ο Κωνσταντίνος και ο Χριστιανισμός
Οταν ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός ήταν μια μικρή θρησκεία, χωρισμένη σε πολλές ομάδες και αιρέσεις. Ο Κωνσταντίνος έδωσε αρκετά προνομοια στον Χριστιανισμό, έδρασε κατασταλτικά εναντίον αλλων θρησκειών όπως τον παγανισμό, ή άλλων χριστιανικών αιρέσεων. Εθεσε τις βάσεις για να γίνει η Χριστιανική Εκκλησία κυρίαρχη στην θρησκευτική ζωή της αυτοκρατορίας. Το αν ο Κωνσταντίνος ήταν πράγματι χριστιανός ή απλά χρησιμοποίησε τον χριστιανισμό για την πολιτική του ανέληξη, ειναι κάτι που συζητείται.[41]
Ένα πολυσυζητημένο και μελετημένο υπό ποικίλα πρίσματα κεφάλαιο της ζωής και της πολιτικής του Κωνσταντίνου είναι η σχέση του με το Χριστιανισμό. Έχει ήδη προαναφερθεί ότι ο Κωνσταντίνος αξιοποίησε χωρίς διακρίσεις τους χριστιανούς στο στρατό του, εφάρμοσε στην επικράτειά του την αρχή της ανεξιθρησκίας και προστάτεψε έμπρακτα τις χριστιανικές κοινότητες με διάφορους τρόπους (βλ. Υποκεφάλαιο 3.4: "Το διάταγμα των Μεδιολάνων, Φεβρουάριος 313 μ.Χ."). Έχει λεχθεί ότι ο Κωνσταντίνος επέλεξε την ανοχή προς τον Χριστιανισμό ώστε να ενδυναμωθεί η εσωτερική συνοχή του ρωμαϊκού κράτους, το οποίο είχε επί 60 έτη μια πολύπλευρη κρίση.[42][εκκρεμεί παραπομπή].Το πρώτο διάταγμα που ευνοούσε τον χριστιανισμό εκδόθηκε το 311 από τον Γαλέριο, που υπήρξε ένας από τους πιο άγριους διώκτες του. Το διάταγμα αυτό αναγνώριζε το νόμιμο δικαίωμά τους να υπάρχουν. «Οι Χριστιανοί», έγραφε το διάταγμα, «μπορούν να υπάρχουν και να συναθροίζονται, εφόσον δεν κάνουν τίποτε το αντίθετο προς το κοινό καλό, και υποχρεούνται να προσεύχονται στον Θεό τους για το καλό μας, το καλό της πολιτείας και το δικό τους».
Από τα διάφορα μέτρα που θέσπισε μεγαλύτερη σημασία για τους χριστιανούς είχαν η επιστροφή της δημευμένης περιουσίας τους κατά τις περιόδους των διωγμών και το δικαίωμα που αποκτούσαν να αυξήσουν αυτή την περιουσία. Ο κάθε άνθρωπος επίσης θα μπορούσε πια να κληροδοτήσει την ιδιοκτησία του στην Εκκλησία, η οποία πάλι αποκτούσε το δικαίωμα της κληρονομιάς. Έτσι αναγνωριζόταν και η νομική υπόσταση της κάθε χριστιανικής κοινότητας.
Ακόμη ο Κωνσταντίνος ενίσχυσε την ηθική θέση που είχαν οι επίσκοποι στις κοινωνίες τους. Τους παραχώρησε το δικαίωμα να επιλύουν τις ιδιωτικές διαφορές του ποιμνίου τους, όχι με την ιδιότητα του δικαστή, αλλά περισσότερο ως διαιτητές. Οι αποφάσεις των επισκοπικών δικαστηρίων αναγνωρίζονταν από το κράτος, ακόμη και για θέματα μη εκκλησιαστικά. Η επισκοπική δικαιοδοσία, όπως λεγόταν, ήταν μία ευνοϊκή για τους Χριστιανούς θεσμοθέτηση, αφού οι Χριστιανοί είχαν πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους επισκόπους από ότι στους δικαστές τις πολιτείας.
Επίσης οι επίσκοποι απαλλάχτηκαν από όλες τις δημόσιες υποχρεώσεις και τα οικονομικά βάρη που τους αντιστοιχούσαν. Επιπλέον μέτρα ήταν η απαγόρευση της εργασίας την Κυριακή, καθώς και σε άλλες μεγάλες κατά τους Χριστιανούς γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα. Ιδιαίτερα σημαντικές ήταν οι αυτοκρατορικές χορηγίες, με τις οποίες ανεγέρθηκαν χριστιανικοί ναοί. Μεταξύ αυτών των ναών είναι και οι χριστιανικοί ναοί της Ανάστασης, της Γέννησης και του Όρους των Ελαιών στους χριστιανικούς Αγίους Τόπους.
Με όλα αυτά τα θεσπίσματα, και παρόλο που ο ίδιος ήταν κατηχούμενος στο Χριστιανισμό, ο Κωνσταντίνος διατήρησε το αξίωμα τού pontifex maximus της κύριας θεότητας του ρωμαϊκού κράτους, του Δία, που αποτελούσε το ανώτατο αξίωμα της αυτοκρατορικής θρησκείας που ασκούσε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του χρησιμοποιούσε τις εκφράσεις «Ημέρα του Ήλιου» (Dies Solis) και «Ανίκητος Ήλιος» (Sol Invictus). Είναι δε βέβαιο ότι ο Κωνσταντίνος υπήρξε υποστηρικτής της λατρείας του Ήλιου, έχοντας κληρονομήσει την αφιέρωση του αυτή στον Ήλιο από την οικογένειά του.[25]
Δεν στέρησε τους οπαδούς της αρχαίας θρησκείας από τα δικαιώματά τους ούτε έπαψε παράλληλα να στηρίζει την παραδοσιακή θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για παράδειγμα, σεβάστηκε τα προνόμια που είχαν δοθεί στις Εστιάδες παρθένες, το κράτος εξακολουθούσε να καλύπτει τα έξοδα για τις διάφορες γιορτές και τελετές των εθνικών, στα νομίσματα παρέμειναν για αρκετά χρόνια τα συναφή σύμβολα, ενώ αναφέρεται ότι ίδρυσε ακόμη και ναούς για τους πιστούς της ρωμαϊκής λατρείας.
Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία οι πληροφορίες πως ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε ναούς της παραδοσιακής θρησκείας δεν ευσταθούν[εκκρεμεί παραπομπή] και δεν μπορούν να εξακριβωθούν με βεβαιότητα ούτε από τα ιστορικά γεγονότα ούτε από την πολιτική σκέψη του Κωνσταντίνου. Επιπλέον, είναι σημαντικό το γεγονός ότι στα χρόνια του Κωνσταντίνου ο Χριστιανισμός μπορεί να είχε εξαπλωθεί σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όμως οι εθνικοί εξακολουθούσαν να αποτελούν την πλειονότητα των κατοίκων της. Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο αυτοκράτορας να στραφεί εναντίον των υπηκόων του τόσο απροκάλυπτα. Άλλωστε, ακόμη και μέσα στην αυτοκρατορική οικογένεια η γυναίκα του και ο γιος του παρέμεναν πιστοί στους θεούς της Ρώμης. Ακόμη, το πρωταρχικό κίνητρο του Κωνσταντίνου, όταν νομιμοποίησε το Χριστιανισμό, ήταν η ομόνοια μεταξύ των πολιτών. Θα ήταν λοιπόν ενάντια στην πολιτική του να ξεκινήσει καινούργιο κύκλο αντιπαραθέσεων και διωγμών, αυτή τη φορά σε βάρος των ειδωλολατρών.[εκκρεμεί παραπομπή]
Οι κατεδαφίσεις αρχαίων ναών που πρέπει να διέταξε είναι αυτές στα Ιεροσόλυμα, όπου κατεδαφίστηκε ο ναός της Αφροδίτης από το λόφο του Γολγοθά, για να κτιστεί ο ναός της Ανάστασης. Αυτοί οι τόποι όμως είχαν αποσυνδεθεί πλήρως από τη ρωμαϊκή λατρεία και είχαν χαρακτηριστεί ως άγιοι και θεοβάδιστοι για τους χριστιανούς, ιδιαίτερα ύστερα από τις εκτεταμένες ανασκαφές που διεξήγαγε η Ελένη, συνεπώς σε αυτούς αποδόθηκαν[εκκρεμεί παραπομπή].
Ακόμη, έκλεισε θρησκευτικά κέντρα ηθικά επιλήψιμων θεοτήτων, όπως της Αστάρτης και απαγόρευσε την τέλεση νυχτερινών και μυστικών θυσιών, καθώς αυτές δεν μπορούσαν να ελεγχθούν για τα δρώμενα που επιτελούσαν οι συμμετέχοντες σε αυτές. Αγάλματα και αρχιτεκτονικά μέλη ειδωλολατρικών ναών λεηλατήθηκαν από τους ναούς και μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για τον καλλωπισμό της από τον Κωνσταντίνο[εκκρεμεί παραπομπή].
Ο Κωνσταντίνος, ακολουθώντας τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του πατέρα του, είχε υιοθετήσει τον ενοθεϊσμό, την πίστη δηλαδή σε έναν υπέρτερο θεό και στην ύπαρξη άλλων μικρότερων θεοτήτων. Λάτρευε ως ύψιστο θεό το θεό Ήλιο (Απόλλωνα) και τη θεά Νίκη με σαφή συγκρητισμό, με ανάμειξη δηλαδή στοιχείων από την αρχαία ελληνική θρησκεία και από ανατολικές θρησκείες. Το πέρασμα από τον ενοθεϊσμό στο μονοθεϊσμό δεν θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα δύσκολο.
Ίσως ο Κωνσταντίνος δυσκολεύτηκε να υποτάξει την ορμητική του προσωπικότητα στο ασκητικό και συγχωρητικό πνεύμα του Χριστιανισμού.[εκκρεμεί παραπομπή] Η αποδοχή του Χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο πρέπει να θεωρηθεί όχι ως γεγονός που έλαβε χώρα εν μιά νυκτί, αλλά μάλλον ως μια πορεία ζωής που ολοκληρώθηκε με τη βάπτισή του την ημέρα του θανάτου του.
Εξαιρετικής σημασίας είναι το γεγονός πως με τον Κωνσταντίνο πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον αυτοκράτορα-θεό στον ελέω θεού αυτοκράτορα. Η πεποίθηση αυτή σφραγίζει όλο το Μεσαίωνα της Ευρώπης και αναπόφευκτα επηρεάζει και την πολιτική σκέψη. Στην πολυθεϊστική παραδοσιακή θρησκεία της Ρώμης ο αυτοκράτορας ήταν ένας ακόμη θεός επί γης και έπειτα από το θάνατό του επέστρεφε στο Πάνθεο. Στο μονοθεϊστικό χριστιανισμό αυτή η θεωρία ήταν εξ ορισμού ασύμβατη. Έτσι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος προσδιόρισε το ρόλο του χριστιανού αυτοκράτορα ως του ανθρώπου που θέσει υποχρεούται να φροντίζει τους πιστούς της νέας θρησκείας.
Μιλώντας σε κάποιους επισκόπους, διαχώρισε το έργο του αυτοκράτορα από αυτό του επισκόπου: «υμείς μέν των εισω της εκκλησίας, εγώ δέ των εκτός υπό Θεού κατεσταμένος επίσκοπον αν είη» (Ευσ.²Β.Κ.Β.² Λογ. Δ΄. 24). Χαρακτηριστική είναι η προτροπή του προς τους υπηκόους του και τους αξιωματούχους του να ασπαστούν το Χριστιανισμό και η άποψή του ότι πρέπει να βοηθήσει τους επισκόπους στη διάδοση της θρησκείας τους (Ευσ.²Β.Κ.Β.² Λογ.Γ΄ 17.1,2).
Ο ίδιος πίστευε ότι ο Θεός τού είχε αναθέσει την ειδική αποστολή να φέρει την αρμονία στο κράτος και την εκκλησία. Η εκκλησία, αντίστοιχα, τον θεωρούσε δούλο Θεού και την μεταστροφή του θεία ενέργεια που αποσκοπούσε στην επέκταση του χριστιανισμού. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ο χριστιανισμός απέκτησε το επίσημο δικαίωμα να υπάρχει και να αναπτύσσεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου